ลายมือเป็นศิลปะอย่างหนึ่งที่กำลังจะตายไป เพราะปัจจุบันการพิมพ์กำลังจะเข้ามาแทนที่ นักศึกษาส่วนใหญ่ก็เลือกวิธีพิมพ์มากกว่าเขียนทั้งนั้น เพราะการเขียนมันฟังดูเชยไปแล้ว

นักวิจัยจากมหาวิทยาลัยพรินซ์ตัน และมหาวิทยาลัยแคลิฟอร์เนีย จากลอสแองเจลิส ได้ทำการศึกษาความแตกต่างระหว่างคนที่เขียนบันทึกกับผู้ที่ที่พิมพ์บันทึก ผู้เข้าร่วมการศึกษานี้ต้องเลือกใช้วิธีใดวิธีหนึ่งในการจดบันทึก แล้วจะถูกทดสอบหลังจากจดบันทึก 30 นาที และอีกครึ่งหนึ่งในสัปดาห์ต่อมา

ผลการศึกษาปรากฏในทางวิทยาศาสตร์จิตวิทยาว่า ผู้เข้าร่วมที่จดบันทึกด้วยปากกาสามารถจดจำได้ดีกว่าคนที่ใช้การพิมพ์

แต่ก็ไม่ใช่ว่าการพิมพ์จะไม่มีประโยชน์ มิเช่นนั้นคงไม่กลายเป็นที่นิยมขนาดนี้ ทั้งสองวิธีมีข้อดีและข้อเสียที่แตกต่างกันออกไป ข้อดีของการบันทึกด้วยการพิมพ์คือสามารถเก็บรายละเอียดได้มากกว่าคนที่จดบันทึกด้วยมือ และสามารถบันทึกแบบคำต่อคำได้มากกว่า

ในการสอบถาม 30 นาทีให้หลังจากการจดบันทึก ทั้งคนที่ใช้พิมพ์และเขียนต่างก็ตอบคำถามกันได้ แต่ถ้าถามเรื่องเชิงลึกลงไปกว่านั้นอย่างเช่นแนวคิดของเรื่องคืออะไร ผู้จดบันทึกด้วยการเขียนจะสามารถตอบได้มากกว่า เนื่องจากผู้ที่จดโดยใช้การเขียนไม่สามารถจดทันได้ทุกคำ จึงบันทึกในแบบที่ตัวเองเข้าใจ จึงทำให้สามารถจดจำข้อมูลของเรื่องที่บันทึกได้ลึกกว่า

ส่วนผลการสอบถามหลังจาก 1 สัปดาห์ผ่านมาหลังจากการจดบันทึก ผลก็เป็นแบบเดิมคือคนที่บันทึกโดยใช้วิธีเขียนยังคงจดจำได้มากกว่า

ดังนั้นจึงอยากให้เข้าใจว่าไม่ใช่ว่าการเขียนจะกลายเป็นเรื่องที่ล้าสมัย เพราะการจดบันทึกทั้งสองวิธีก็มีข้อดีและข้อเสีย หากอยากจดได้แบบทุกคำพูดคำต่อคำ ก็เลือกวิธีการพิมพ์ แต่ถ้าอยากได้แบบสรุป อ่านแล้วเข้าใจ คิดวิเคราะห์ก่อนบันทึกก็ให้เลือกใช้วิธีการเขียน

อัลบั้มภาพ บันทึกด้วยการเขียนจะทำให้จดจำได้มากกว่า ภาพที่ 1 / 1

บันทึกด้วยการเขียนจะทำให้จดจำได้มากกว่า