ทำไมเราต้อง “รักตัวเองให้เป็นก่อนคิดจะรักคนอื่น”

มีคนอยู่คนหนึ่งที่อยู่ข้าง ๆ ตัวเราเสมอในทุกช่วงเวลาของชีวิต เราเจอคนนั้นตั้งแต่เกิด ใช้ชีวิตไปด้วยกันไปเรื่อย ๆ ทั้งยามสุขและยามเศร้า จนกาลเวลาล่วงเลยเข้าสู่วัยแก่ชรา ต่อให้พ่อแม่ ญาติพี่น้อง หรือเพื่อนฝูงของเราจะล้มหายตายจากไปหมดแล้ว คนผู้นี้ก็ยังอยู่กับเราไม่ไปไหน และอยู่ข้าง ๆ เราจนกระทั่งลมหายใจสุดท้ายถูกพรากไปพร้อม ๆ กัน คนผู้นั้นก็คือ “ตัวเราเอง”

คงปฏิเสธไม่ได้ว่าตัวเราเองนี่ล่ะคือคนคนเดียวเท่านั้นที่อยู่ด้วยกันเสมอไม่ว่าจะในสถานการณ์ไหน ต่อให้คนทั้งโลกจะไม่รักเราหรือบุคคลอันเป็นที่รักค่อย ๆ หายจากเราไปทีละคน ก็จะยังมีตัวเราเองที่เหลืออยู่ ในเมื่อตัวเรามีความสำคัญกับตัวเองมากขนาดนี้ เคยลองพิจารณาดูสักครั้งไหมว่าเห็นถึงความสำคัญนั้นหรือยัง แล้วตอบแทนอะไรให้ตัวเองบ้าง เคยรักตัวเองไหม ทำดีต่อตัวเองมากน้อยแค่ไหน เคยมีความสุขด้วยตัวเองบ้างหรือไม่ หรือทำได้แค่พึ่งพาความรักและความสุขที่คนอื่นสร้างให้เท่านั้น

คำกล่าวที่ว่า “จงรักตัวเองให้เป็นก่อนคิดจะรักคนอื่น” นั่นก็เพื่อให้เราได้ “เริ่มต้นจากตัวเองก่อน” เรียนรู้ความรักจากการมอบสิ่งดี ๆ ให้ตัวเองก่อนที่จะเผื่อแผ่ความรักไปให้คนอื่น เพราะคนที่รักตัวเองเป็นจะสามารถสร้างความสุขขึ้นมาเติมเต็มตัวเองได้อย่างไม่สิ้นสุด มีความรักมากมายเหลือล้นที่จะให้คนอื่น ไม่ใช่การทำอะไรบางอย่างที่คิดเองว่าเป็นความรักเพื่อแลกความรักกลับมา ในเมื่อเรายังต้องอยู่กับตัวเองไปอีกนาน ก็ต้องหัดที่จะรักตัวเองให้ได้ ในวันที่ไม่มีใครรักเรา แล้วเราก็ยังจะไม่รักตัวเองอีก ชีวิตจะไปต่อได้อย่างไร และจะไปหวังให้ใครมารักเรา ถ้าอยากจะมีความสุขและสมหวังล่ะก็ ต้องเริ่มจาก “รักตัวเองให้เป็นก่อนคิดจะรักคนอื่น”

อย่าคาดหวังความรักจากคนอื่นถ้าแม้แต่เรายังให้ตัวเองไม่ได้

เรื่องของความรักบางทีมันก็มีความคาดหวังเข้ามาเกี่ยวข้อง โดยเฉพาะเมื่อเรารักคนอื่น ในใจก็คาดหวังไปแล้วให้คนนั้นมารักตอบ ซึ่งมันก็มีทางเป็นไปได้ทั้งสมหวังและผิดหวัง แต่คำถามคือทำไมคนเราถึงคาดหวังว่าจะได้รับความรักจากคนอื่นทั้ง ๆ ที่ตัวเองก็ยังไม่เคยให้ความรักตัวเองเลยสักครั้งล่ะ น่าแปลกนะที่คนเรามัวแต่เรียกร้องความรักจากคนอื่น ขนาดเรามีอิสระที่จะควบคุมตนเองได้ทุกอย่าง ยังบังคับให้รักตัวเองอย่างจริงใจไม่ได้เลย เพราะฉะนั้นก็เลิกคาดหวังว่าที่จะให้ใครคนอื่นมารักเราได้แล้ว ไม่ใช่แค่ว่าเราบังคับควบคุมคนอื่นไม่ได้เท่านั้น แต่ถ้าแค่ตัวของตัวเองแท้ ๆ ยังรักไม่ได้ มันก็ดูเหมือนว่าเราจะรักใครจริง ๆ เป็นล่ะ ก็คงไม่พร้อมที่จะมอบความรักให้คนอื่นเหมือนกัน

รักดี ๆ ที่มีได้โดยไม่ต้องรอรับจากใคร

ถ้าเรามัวแต่รอความรักจากคนอื่นไปวัน ๆ โดยที่ไม่คิดจะเริ่มต้นให้ความรักกับตัวเองบ้าง เหมือนว่าช่วงเวลาที่เรากำลังรอให้คนอื่นมารัก ก็ไม่มีใครรักเราและเราก็ไม่ได้รับความรักเลยอย่างนั้นหรือ เอาเข้าจริงมันจำเป็นขนาดนั้นจริง ๆ หรือเปล่า การได้รับความรักจากคนอื่นน่ะ มันเติมเต็มส่วนที่ขาดได้อย่างสมบูรณ์จริงไหม หรือเราควรจะเลิกรอความรักจากที่อื่นแล้วหันมารักตัวเอง พยายามที่จะรู้จักและเข้าใจตัวเองให้มาก ๆ ไม่ต้องพยายามละทิ้งตัวตนเพื่อให้คนอื่นมารัก เห็นคุณค่าในตัวเอง เชื่อมั่นและศรัทธาในความสามารถของตัวเอง ให้อภัยตนเอง เติมเต็มแต่สิ่งดี ๆ ให้กับตนเอง สร้างความสุขให้ตัวเอง ทำให้ตัวเองสุขใจบ่อย ๆ ได้ยิ้มได้หัวเราะเยอะ ๆ นี่แหละความรักดี ๆ ที่ไม่เห็นต้องพึ่งใคร

อาจไม่เข้าใจความหมายของความรักที่แท้จริง

กับคนที่ไม่รู้แม้กระทั่งวิธีที่จะปฏิบัติดี ๆ กับตนเอง ไม่รู้ว่าการรักตัวเองเป็นอย่างไร แต่พยายามที่จะแสดงให้คนอื่นเห็นว่ารักคนอื่นได้ อยากให้ตัวเองเป็นคนดีในสายตาของคนอื่น บอกเลยว่าคุณกำลังเดินผิดทาง เพราะมันดูไม่ค่อยสมเหตุสมผลเท่าไรนัก ทีกับตัวเองแท้ ๆ ยังไม่เห็นค่า ไม่ให้ความสำคัญ แต่กล้าบอกให้คนอื่นว่าสิ่งที่ตนทำอยู่เป็นเพราะความรัก แน่ใจใช่ไหมว่ารู้จักความรักจริง ๆ แค่รักตัวเองยังทำไม่เป็นเลย ในทางกลับกัน ถ้าเรารักตัวเองเพียงพอ เราจะเรียนรู้ที่จะรักและสร้างความสัมพันธ์กับคนที่เราคิดว่าไปด้วยกันได้ และจะรู้จักแบ่งปันพลังของความรักจากใจตัวเองที่มีอยู่เหลือเฟือให้คนอื่น ไม่ต้องขวนขวายการยอมรับและความรักจากใครอื่นอีกต่อไป