แด่....น้องบราวน์

คุณเคย...เลี้ยงสุนัขสักตัวหรือไม่ ถ้าคุณเคยแล้วคุณเคยลืมที่จะปิดประตูตอนออกไปข้างนอกหรือไม่ ถ้าไม่เคยก็โชคดีไป แต่ถ้าเคยแบบเพื่อนของดิฉันแล้วหละก็ คุณจะเสียใจไปตลอดชีวิต .....

ในวันปิดภาคเรียนเทอมที่ 2 ตอนนั้นดิฉันและเพื่อนกำลังอยู่ในช่วงจบประถมปีที่ 5และขึ้นประถม 6 พอดี ดิฉันกับ ปุก ซึ่งเป็นน้องของดิฉันและ บอย ซึ่งเป็นเพื่อนของดิฉันได้ไปเล่นที่โรงเรียนใกล้บ้านกัน จึงได้เจอลูกหมาอยู่คอกหนึ่ง มีทั้งหมด 8 ตัวและก็พอดีกับ บอยที่อยากได้ลูกหมาไว้เลี้ยงสักตัว จึงบอกกับดิฉันว่า นี่ปอเราอยากได้ลูกหมาสักตัวจัง เอาไว้เฝ้าบ้าน ฉันก็ไม่ปฏิเสธอะไรดอก เพราะว่าหมาที่โรงเรียนก็มีมาก ก็อยากให้หมามีเจ้าของ แต่ที่บ้านดิฉันอยากจะเลี้ยงหมากับเขาไม้ได้ดอก เพราะกลัวเวลาหน้าฝนหมาไม่มีที่หลบฝนจะไม่สบายเอาได้ ก็กลายเป็นบาป ปล่าว ๆ ดังนั้นดิฉัน ปุกและบอย จึงเอามาตัวหนึ่งเป็นลูกหมาสีน้ำตาล ระหว่างที่อุ้มมามันร้องและดิ้นเหมือนไม่อยากจะมาอยู่ด้วย ดิฉันจึงบอกกับบอยว่า บอยถ้ามันไม่อยากไป ก็ไม่ต้องไปฝืนใจมัน เอาไว้เรารอคราวหน้าดีกว่านะ แต่บอยกลับตอบว่า ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวเลี้ยงมันไปก็หายเองนั่นหละ

พี่บอย พี่ปอ ปุกเจอลูกสุนัข อีกแล้วลูกสุนัขตัวนั้นมีสีน้ำตาล ตรงปากมีสีดำ ขนบาง หูพับลงและหางลู่ ดิฉันกับบอยจึงวิ่งตามน้องไป หมาตัวนั้นมีอาการกระดิกหางเหมือนมันอยากไปอยู่ด้วย บอยจึงวางหมาที่อยู่ในมือ แล้วหมาตัวนั้นก็วิ่งหายไป เราเอาหมาตัวนี้ดีกว่าจะได้ไม่ต้องฝืนใจกันอย่างที่เธอกับปุกบอกนั่นหละ แล้วเราก็อุ้มหมาตัวนั้นใส่ตะกร้าหน้ารถจักรยานของดิฉัน เพราะในจักรยานทั้ง 3 คันที่ขี่กันมามีรถของดิฉันที่มีตะกร้าอยู่คันเดียว หมาตัวนี้ไม่ดิ้นทำให้ขี่ง่าย และแล้วเราก็แวะที่บ้านของดิฉันเพื่อเป็นการพักเหนื่อย และให้น้ำเจ้าลูกสุนัขตัวนี้กินด้วย เมื่อหายเหนื่อยจึงไปที่บ้านของบอยต่อไป และบอยก็ถามขึ้นว่า เราจะให้มันชื่อว่าอะไรดีหละก็ตัวมันเป็นสีน้ำตาล ดังนั้นให้มันชื่อบราวน์ก็แล้วกันดิ ฉันว่า โอเค ตกลงให้มันชื่อนี้

วันนั้นทั้งวัน ดิฉันเองมีความสุขมาก

เพราะจะได้มีเพื่อนเพิ่มขึ้นมาอีก 1 ตัว

พอวันรุ่งขึ้นฉันไปหาบอยกับน้องเพื่อไปเล่นในตอนเย็นและเอาอาหารไปให้บราวน์ ในบางทีก็เอามันมาเล่นที่บ้านฉัน ฉันจึงอุ้มมันไปหาแม่ แม่จ๋า แม่ว่าหมาตัวนี้เป็นยังไงดิฉันถาม ก็น่ารักดี หมาของบอยหรือ แม่พูด ใช่จะ เอามาจากโรงเรียน ฉันจำได้ว่าเราทั้ง 3 เอามันมาเล่นที่บ้านดิฉันบ่อยมาก จึงทำให้มันชอบวิ่งมาบ้านดิฉันทั้ง ๆ ที่บ้านของบอยกับบ้านของดิฉันก็ไกลพอดูเลย มันมารอว่าบอยจะกลับบ้านหรือยัง ถ้ามันเห็นก็จะวิ่งตามกลับบ้านไป

และในเช้าของวันหนึ่งดิฉันกำลังจะไปโรงเรียน ก็เจอมันนั่งอยู่หน้าบ้าน พอดิฉันออกมามันดีใจกระดิกหาง และมันก็วิ่งตามรถจักรยานของดิฉันไปจนถึงโรงเรียน ตอนนั้นดิฉันห้ามมันไม่ได้จริง ๆ เมื่อจอดรถเสร็จจึงเดินขึ้นบันไดเอากระเป๋าไปไว้ที่โต๊ะประ-จำ มันก็เดินตามไป ระหว่างทางมีเพื่อนถามดิฉันตลอดทางเลยว่าหมาใครหรือ ดิฉันก็เลยตอบไปเลยว่าหมาของบอย และก็เรียกบอยไปด้วยว่า บอย บอย หมาเธอตามมาหาเธอที่โรงเรียน พอบอยได้ยินเข้าก็ตอบว่า จริงหรอ ก็เมื่อเช้ามันก็ตามเรามาแต่เราจับมัไปแล้วนี่หน่า แล้วปิดประตูด้วยหรือเปล่าหละ ดิฉันถามต่อ เปล่าลืมปิด บอยตอบ พร้อมกับตกใจในความสับเพร่าของตัวเอง งั้นรีบเอามันกลับบ้านเร็ว เดี๋ยวครูมาเห็นหมาขึ้นมา เราตายแน่ ดิฉันรีบชิงพูดก่อนครูจะมาเห็น ระหว่างทางไปฉันเป็นคนอุ้มหมาซ้อนท้ายเพื่อนไป ในใจก็นึก บราวน์นี่มันน่ารักจริง ๆ กล้าวิ่งตามมาไม่กลัวหมาเจ้าถิ่นเลย เมื่อพอเข้าหมู่บ้าน ฉันจึงพูดว่า เอาไปฝากไว้บ้านปอก่อนก็ได้ จะได้รีบกลับไปโรงเรียน บอยก็ตกลง และในที่สุดเราก็ทำสำเร็จ ถึงโรงเรียนด้วยดี และไม่โดนครูว่า

เมื่อตอนเย็นดิฉันกลับถึงบ้าน และก็ทำการบ้าน วันนั้นการบ้านดิฉันมีมาก เลยไม่ได้ไปหามัน มันก็เลยวิ่งมาหาด้วยตัวเอง แต่ใครจะไปคิดว่ามันโดนรถเชี่ยวตรงขาหลังข้างซ้าย แต่โชคดีมันไม่เป็นไรมาก แค่บวมเล็กน้อยเท่านั้น ดิฉันจึงให้กระดูกมันไปแทะเพื่อเป็นการขอบใจในความพยายามมาหาดิฉันและพามันกลับบ้าน ทีแรกบอยตกใจมาก แต่เมื่อเห็นว่ามันไม่เป็นไรก็โล่งใจมาก แต่ยังไงวันรุ่งขึ้นตอนเย็น มันก็ยังตามบอยมาเล่นด้วยอยู่ดี ที่ที่มันชอบมานอนรอก็คือ พรมบนระเบียงของฉัน แต่เมื่อเลิกเล่นมันก็จะกลับบ้านของมันไป

ฉันเล่นกับบอยกับปุกและบราวน์อยู่ทุก ๆ วันเป็นปกติ อยู่ประมาณ 1 ปี ในวันนั้นก็มาถึงการปิดเทอมใหญ่อีกรอบ การเปลี่ยน-แปลงครั้งใหญ่ก็เข้ามา เมื่อ ฉันกับบอยต้องแยกโรงเรียนกัน ทำให้ไม่ค่อยได้เล่นด้วยกัน และบอยเองก็มีการบ้านมากขึ้น ไม่ค่อยมีเวลาเล่นกับบราวน์เท่าไรนัก พ่อกับแม่ของเขาจึงตัดสินใจเอาบราวน์กลับบ้านนอก ไว้ตอนปิดเทอมก็ค่อยเอามันกลับมา

แต่เมื่อถึงวันหยุดยาววันสิ้นปี-วันขึ้นปีใหม่ ครอบครัวของบอยกับบ้านนอกที่จังหวัดศรีสะเกษ บอย จึงได้เจอกับบราวน์บอยเล่าว่าตอนเราออกไปเล่นนอกบ้านลืมปิดประตูหน้าบ้าน บราวน์ไม่รู้เรื่องอะไร ก็เลยเดินออกไป และถูกคนที่จับหมาไปขายที่เวียดนาม เขาเอาบราวน์ไปกิน และจนป่านนี้ไม่รู้ว่าบราวน์จะเป็นยังไงบ้าง ขนาดฉันรู้ข่าวครั้งแรก ใจแทบช๊อก แล้วบอยผู้เป็นเจ้าของและเป็นคนลืมปิดประตูบ้านหละเขาเสียใจมากกว่าฉันอีกเป็นหลายเท่า ที่รู้ว่า หมาที่ทั้งแสนดี แสนฉลาด และรักเจ้าของอย่างบราวน์ต้องมาตายเพราะฝีมือตัวเอง...

และเรื่องนี้ก็เป็นเรื่องเกี่ยวกับหมาตัวหนึ่งที่ฉลาดและรักเจ้าของ ฉันรู้สึกคิดถึงมันมากแม้ฉันก็รู้ดีว่า บราวน์เป็นหมาของเพื่อน และไม่ใช่หมาของฉันแต่ฉันก็อยากเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความทรงจำ เพราะว่ามันเป็นหมาตัวแรกที่เข้ามาคลุกคลีในชีวิตของฉันมากกว่าหมาตัวไหน ๆ ...........

แมลงปอโต้คลื่น