สมรภูมิปลดแอกความเป็นคน 2

"ข้าพเจ้าไม่เคยคิดเลยว่า ชีวิตนี้ข้าพเจ้าต้องมาใช้ชีวิตอย่างยากลำบากถึงเพียงนี้ น้ำไม่มีให้อาบ อาหารดีๆ ไม่ได้ตกถึงท้องมาเป็นอาทิตย์แล้ว อากาศก็ร้อนอย่างหาที่เปรียบมิได้ มองไปทางไหนก็มีแต่ป่ารก มองไม่เห็นแม้แต่ทางเดิน มองไปรอบๆก็มีแต่คนเจ็บ เพื่อนค่อยๆล้มหายตายจากไปวันละคนสองคน ทั้งๆที่ไม่ใช่ประเทศบ้านเกิดของตัวเอง แต่ทำไมข้าพเจ้าต้องมาลำบากถึงเพียงนี้ นี่มันนรกชัดๆ" ...

ร้อยโท ทิม แมคฮัตสัน อ่านข้อความที่เขียนไว้บนกระดาษเก่าๆ ซึ่งตอนนี้มีสภาพไม่ต่างจากเศษกระดาษ มันทั้งสกปรกและขาดรุ่งริ่ง แต่ดวงตาของร้อยโท มิได้แสดงให้เห็นถึงความรังเกียจต่อกระดาษแผ่นนั้นแม้แต่น้อย เขากลับมองมันด้วยสายตาแห่งความเห็นใจและอาฆาตแค้น ก่อนที่จะเก็บมันลงกระเป๋ากางเกงของตนอย่างระมัดระวัง พลันมือขวาของเขาคว้าปืนคู่กายมาไว้ในมือ

ร้อยโทเรียกสติกลับมาอีกครั้ง ตอนนี้เขา กองร้อยของเขา และกองร้อยอื่นๆทั้งหมด 9 กองร้อยกำลังอยู่ระหว่างการเตรียมสัมภาระให้พร้อมก่อนจะขึ้นเฮลิคอปเตอร์ไปยังที่ที่ถูกกว่าวถึงในกระดาษแผ่นนั้น "นรก" ชื่อที่ทหารอเมริกันเรียก...

กองร้อยของ แมคฮัตสัน ประกอบด้วยทหารผสมสัญชาติทั้งหมด 400 นาย ประจำหน่วยสนับสนุนภาคพื้นดินของกรมเรนเจอร์ที่ 12 กองทัพบกสหรัฐ ตอนนี้พวกเขาจะถูกส่งไปเป็นกองหนุนให้กับเหล่านาวิกโยธิน สังกัดกองทัพเรือ
ซึ่งถูกส่งไปรบในที่ที่ถูกเรียกว่านรกนั่นมาเป็นเวลา 8 ชั่วโมงก่อนหน้านี้ ซึ่งตอนนี้ไม่รู้ชะตากรรมว่าเป็นอย่างไรกันบ้าง...
แมคฮัตสัน พาคนของเขาขึ้นเครื่องลำแรกที่จอดอยู่ฝั่งซ้ายสุดของสนามบิน เฮลิคปเตอร์รุ่นใหม่ที่ถูกนำเข้ามาประจำการในขณะที่แทบจะไม่ได้ทดสอบสมรรถภาพของเครื่องหลังจากเสร็จสิ้นกระบวนการผลิต กำลังรับทหารขึ้นไปทีละลำ ลำละ 7 คน
เครื่องจะบรรทุกเเค่กองร้อยละ 5 ลำ และจะวนมารับจนครบทุกกองร้อย นั่นหมายความว่าทหารของแมคฮัตสันที่เหลือนอีกกว่า 300 นายของเขา จะยังไม่ได้ไปกับเขา...
แมคฮัตสันพาลูกทีมขึ้นเครื่องอย่างรวดเร็ว เครื่องแบบฮิวอี้ UH-1H 5 ลำ พาพวกเขาออกจากสนามบินทันทีที่เท้าของผู้โดยสารคนสุดท้ายขึ้นจากพื้น
ที. บรอนสัน ทหารช่างประจำเครื่องของแมคฮัตสัน และผลชี้เป้าของหน่วย มองมายังหัวหน้าของเขา ใบหน้าของแมคฮัตสันยังคงมองไปข้างหน้าตลอดเวลา บรอนสันหันกมาก่อนจะเขยิบไปถามนักบิน "อีกกี่นาที" บรอนสันถาม "ว่าไงนะ" นักบินตะโกนกลับมา
บรอนสันจึงตะโกนกลับไป "ถามว่า อีกกี่นาที" "2 นาที" นักบินตะโกนกลับมา บรอนสันหันมาทางเพื่อนๆอีก 6 คนที่นั่งอยู่บนฮ. พลางชู 2 นิ้วแล้วตะโกนแข่งกับเสียงใบพัด "อีก 2 นาที" ก่อนจะหันมาขึ้นลำปืนของตนเองอย่างหมั่นเขี้ยว "แกร๊ก ๆ" เสียงลูกเลื่อนกระทบกัน
ของปืนกล M 16 ทำให้ทุกคนเริ่มเตรียมตัวและอาวุธของตัวเองให้พร้อม โจ ครอกเกอร์ แพทย์สนาม ขยับเป้หลังที่มีโลโก้คล้ายๆ ตรากระทรวงสาธารณะสุขไทยในปัจจุบันอย่างกระตือรือร้น ก่อนจะมองหน้าบรอนสันแล้วมองมาที่ปืนตนพลางปลดเซฟให้บรอนสันดู
รวมถึงทุกๆคนต่างทำแบบเดียวกับที่ครอกเกอร์ทำ เป็นสัญญาณบอกบรอนสันว่า "พวกข้าพร้อมก่อนแกซะอีก" บรอนสันยิ้มแหยๆ แล้วตบที่ปืนตนเองเบาๆ 2 ครั้ง ก่อนจะมองไปทางเพื่อนร่วมอุดมการณ์ทุกคนอย่างภาคภูมิใจ แต่ยังไม่เห็นทีท่าของหัวหน้าหน่วยของเขาจะขยับปืนแม้แต่น้อย
"อีก 1 นาที" นักบินตะโกนมา คราวนี้แมคฮัตสันคว้าปืนขึ้นมา พลางดึงคันรั้งขึ้นลำปืนอย่างรวดเร็ว จนลูกน้องบนฮ. แทบจะมองไม่ทัน นอกจากนั้นก็ไม่มีท่าทีใดๆจากเขาอีกเลย นอกจากจะมองไปแต่เบื้องหน้าอย่างใจจดใจจ่อ
ครอกเกอร์มองเห็นจุดลงจอดด้านล่างอยู่ลิบๆ เขาซึ่งนั่งอยู่ใกล้ประตูที่สุดเอื้อมมือไปคว้าราวเหล็กสำหรับจับบนฮ.(คล้ายๆ บนรถเมล์ในปัจจุบัน) เพราะว่าเขาต้องลงจากเครื่องเป็นคนแรก ตามด้วย บิน เล เกา พลนำทาง ฮอร์นสเตอร์ พลปืนกล บอซซ์ พลปืนกลผู้ช่วย ดีฟอร์ท พลวิทยุ ฮาวกินส์ พลวิทยุผู่ช่วย บรอนสัน และสุดท้าย "แมคฮัตสัน"
ทันทีที่ขาสกีของฮ.แตะพื้น ครอกเกอร์พุ่งลงจากฮ.เป็นคนแรก ตามด้วยอีก 6 คนที่เหลือ วางกำลังรอบจุดลงจอด ตามด้วยเครื่องของหน่วยต่างๆ อีก 44 ลำที่ทยอยลงกันมาราวกับฝูงแมลงปอสีเขียวเต็มทุ่งหญ้า กองร้อยของแมคฮัตสันถูกสั่งให้เคลื่อนพลออกไปคุมกำลังทางด้านตะวันตกของจุดลงจอด "มาเร็ว เร็ว เร็ว" แมคฮัตสันกวักมือเรียกลูกทีมทั้งหมด 34 คนให้ตามมา
ปังๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เสียงปืนกลของศัตรูแผดขึ้นถี่ยิบ ตามมาด้วยเสียงระเบิดที่มาแบบไม่รู้ทิศทาง ทหารบางคนไม่ทันตั้งตัวจึงโดนกระสุนของฝ่ายตรงข้ามเข้าไปจังๆ แมคฮัตสันสั่งลูกทีมให้หมอบลงทันที แต่ใช่ว่าทุกคนจะทันฟังคำสั่ง ทหารสัญชาติญี่ปุ่น 3-4 คนในแนวหลังของขบวนบุกโดนห่กระสุนทะลวงร่างอย่างน่าสยดสยอง ตามด้วยพลทหารอีกกว่า 10 นาย ที่โดนจรวดRPG เข้าไปเต็มๆ ร่างขาดกระจุยกระจาย แมคฮัตสันตะโกนให้ทุกคนใจเย็นๆ แล้วประจำตำแหน่งของตนไว้ เพราะตอนนี้ เครื่องทั้ง 45 ลำกำลังถูกระดมยิงที่จุดจอดจากทุกทิศทุกทาง ลำที่ส่งคนลงหมดแล้วจึงต้องรีบบินกลับฐานทันที เพื่อกลับไปรับทหารที่เหลือ บางลำถูกยิงเข้าที่กระจกด้านหน้าคนขับ เจาะกระโหลกคนขับดับคาฮ. ทำให้ไม่สามารถนำเครื่องขึ้นได้ ทำให้เกิดปัญหาเครื่องอื่นนำเครื่องขึ้นไม่ได้เนื่องจากผิดรูปแบบขบวนที่ตั้งไว้ตอนแรก ทำให้เครื่องหลายลำถูกระดมยิงจนเสียหาย บางลำขึ้นบินไม่ได้ บางลำกระสุนถูกนักบินเสียชีวิต ตอนนี้ทหารที่ลงจากฮ.แล้ว นอกจากจะต้องระวังตัวเองเพราะกระสุนถูกยิงมาจากทุกทิศทางแล้ว ยังต้องคอยช่วยเพื่อนที่ถูกยิงบาดเจ็บอีกด้วย ตอนนี้สภาพเบื้องล่างไม่ต่างจากนรก ดังที่แมคฮัตสันเคยอ่านในจดหมายเลย
"ฮอร์นสเตอร์...."แมคฮัตสันตะโกนเรียก "ครับผม" ฮอร์นสเตอร์ตะโกนตอบ พลางสะกิดบอซซ์ให้ตามมา "นายเอาปืนของนายไปตรงนั้น...ยิงกดหัวมันไปเลย" แมคฮัตสันตะโกนสั่งลูกน้องพลางชี้ไปยังจุดที่จะให้ปืนกลตั้งยิง "ครับผม" ฮอร์นสเตอร์ตะโกนรับ แล้วรีบวิ่งกึ่งคลานไปยังจุดที่แมคฮัตสันชี้ โดยมีบอซซ์คอยยิงคุ้มกัน ตอนนี้แมคฮัตสันพอจะคาดได้แล้วว่า กองร้อยของเหล่านาวิกโยธินที่ถูกส่งมาก่อนพวกเขานั้นไม่น่าจะมีใครรอด
"บรอนสัน พอจะเห็นพวกมันไหม" อีกด้าน ครอกเกอร์ตะโกนถามบรอนสัน เพราะตอนนี้มันชุลมุนไปหมดไม่รู้ใครเป็นใคร "มันยิงมาจากบนเขาครับ...จากบนเขา ย้ำ จากบนเขา" บรอนสันตะโกนตอบ หวังให้ใครก็ตามที่ได้ยิน ยิงตอบขึ้นไปทางศัตรู ..........