ด้วยรักและฟันผุ

หากมีใครสักคนนึกสนุก
อยากทดสอบเชาว์ ของเราด้วยคำถามที่ว่า
ความรักคืออะไร และ แบบไหนเล่าจึงจะเรียกได้ว่ารัก
ด้วยพิษสงของคำถามที่ดูคล้ายๆว่าจะง่ายนักหนาในข้อนี้
อาจทำให้เราตีลังกาปวดขมอง ไปสิบแปดตลบกว่าๆ

เพราะคิดไม่ออกบอกไม่ถูก
ว่าจะหานิยามใดมาจำกัดขอบเขตของคำว่า รัก
ได้อย่างเหมาะสมลงตัว
จนฟังแล้วต้องเอาฝ่ามือตบโต๊ะดังปัง!
พร้อมกับพูดออกมาดังๆว่า นี่แหละใช่เลย!!!
ความพยายามที่จะหาคำตอบในครั้งนี้
เสมือนหนึ่งเราเป็นตากล้องมือสมัครเล่น
ที่มีแต่กล้องถ่ายรูปอันกระจ้อยร่อย
แต่อาจหาญ
อยากที่จะบันทึกภาพความสวยงามของมหาสมุทรอันยิ่งใหญ่
ด้วยการกดชัตเตอร์เพียงครั้งเดียว !

หากตอบไปว่า รักคือการเสียสละ
น้องๆนุ่งๆ หลายๆชีวิต คงบ่นกันขรม และติเพื่อหมิ่น
ว่ามันเชยไปหน่อยสำหรับพ.ศ.นี้

งั้นลองใหม่!!
รักคือความเข้าใจ อืม...ม มันก็จริงอยู่นะ
แต่ดูยังไงๆ มันก็แค่เหล้าใหม่ในขวดแตก สำหรับใครบางคนอยู่ดี
เอาเป็นว่า เรามาฟังเรื่องของใครบางคน
สมัยที่เขายังเป็นเด็กน้อยตัวเท่าลูกแมวกันดีกว่า
ใครคนนั้นมีชื่อว่า ต้อม
แล้วเขาก็มีน้องชายที่แสบแบบกินกันไม่ลงชื่อ ตั้ม

เรื่องของเรื่องก็มีอยู่ว่า

ย้อนไปประมาณสิบกว่าปีที่แล้ว
ในวันที่ ต้อมและตั้ม สองเสือหัวแข็ง
พึ่งลืมตาขึ้นมาสร้างความปั่นป่วนให้โลกใบนี้ ได้ไม่นานนัก

ทุกๆเช้าเย็น
เพื่อนบ้านแถวนั้น
มักจะได้ยินเสียงเจี้ยวจ้าวของเด็กตัวเล็กๆสองคนอยู่เสมอ
ต้อมเล่นสนุกกับน้อง ตั้มเล่นสนุกับพี่
บางครั้งก็ทะเลาะกัน งอนกันจนแทบไม่มองหน้า
แต่อีกไม่กี่ชั่วโมงต่อมา ก็วิ่งไล่จับกันเหมือนเคย

คุณแม่ของต้อม และตั้ม
หมั่นปลูกฝังความรักให้ลูกทั้งสองอยู่ตลอดเวลา
เราสองคนเป็นพี่น้องกัน ต้องรักกันให้มากๆนะจ๊ะ
คร๊าบ...บ
สองหนุ่มจอมป่วนรับปาก
ก่อนวิ่งแจ้นออกไปเล่นไล่จับกันต่อ

เด็กตัวน้อยๆทุกคนมักมีสิ่งที่ชื่นชอบเหมือนๆกัน
นั่นคือ ลูกกวาด
ขนมหวานที่อุดมไปด้วยน้ำตาล และสีผสมอาหาร
ตั้มผู้เป็นน้องชอบลูกกวาดเป็นชีวิตจิตใจ
เขาติดลูกกวาดงอมแงม ราวกับติดยาเสพติด
จำเป็นต้องให้กระพุ้งแก้มและลิ้นรับรสทำงานอยู่ตลอดเวลา

คุณแม่จอมเฮี้ยบ คอยกำชับเป็นหนักหนาว่าอย่ากินลูกกวาูกกวาดพวกเนี้ยกินบ่อยๆฟันก็จะฟันผุ
พอฟันผุแล้วก็ต้องไปหาหมอฟัน
ไปให้หมอเขาเอาคีมใหญ่ๆมาถอนฟันให้เจ็บๆ
ลูกกลัวมั้ย ถ้ากลัวก็อย่ากิน
ต้อมต้องคอยห้ามน้อง อย่าให้น้องกินอีกนะลูก!

คุณแม่พร่ำบอกแทบทุกวันค่ำเช้า
แต่เด็กก็คือเด็ก !
แม้ว่าสองหนูน้อยจะกลัวหมอฟันมากเพียงใด
แต่ก็ยังกินลูกกวาดเรื่อยมา
จนกระทั่งวันหนึ่ง
คุณแม่จับได้ว่าสองพี่น้องเอาเงินค่าขนม
ไปซื้อลูกกวาดกินจนหมดเกลี้ยง

เธอเหลืออด และเอือมระอากับพฤติกรรมของลูกชาย
จึงเรียกทั้งสองเข้ามา
แล้วจัดการลงโทษต้อมเพียงคนเดียว
ในฐานะพี่ชายที่ไม่ยอมห้ามปรามน้อง
ซ้ำยังร่วมกระทำผิดไปอีกคน
ด้วยความที่แม่เกิดบันดาลโทสะ
เธอจึงตีอย่างไม่ยั้ง ไม้เรียวอันเล็กๆ
เมื่อกระทบกับขาอ่อนๆ มันช่างเจ็บเหลือใจ
ต้อมร้องลั่นเพราะความเจ็บปวด
โดยที่ตั้มผู้เป็นน้องยืนน้ำตาซึมอยู่ใกล้ๆ

อยากฟันผุนักใช่มั้ย
แม่บอกกี่ครั้งกี่หนแล้วว่าอย่ากินลูกกวาดพวกนี้
เตือนเท่าไรก็ไม่ฟัง
ต้อม ! เราเป็นพี่ทำไมไม่ห้ามน้อง
กลับไปกินด้วยกันอีก ห๊า !

ต้อมผู้เป็นพี่สะอึกสะอื้นตอบกลับมา
หนูไม่ชอบกินหรอก
แต่ที่กินเพราะ ไม่อยากให้น้องไปหาหมอฟันคนเดียว

ความรักของพี่น้อง อาจทำให้ฟันผุไปบ้างตามประสา
แต่มันก็คุ้มค่าเหลือเกิน
และนี่ก็คือปูมหลังอันหวานละไมของต้อมกับตั้ม
ที่เราๆมีโอกาสได้ฟังจากคำบอกเล่าของแม่ใจดี
ผู้สวมบทแม่ใจร้าย เมื่อยี่สิบกว่าปีที่แล้ว
รักคืออะไร?
เราคงต้องกลับมาถามตัวเองอีกครั้งอย่างตั้งใจ
ถ้าจะตอบคำถามในข้อนี้ให้ง่ายและชัดเจนที่สุด
เห็นทีจะต้องตอบแบบกำปั้นทุบดิน รักก็คือรัก

ความรักไม่มีวันเป็นอย่างอื่น
นอกจากเป็นตัวของมันเอง
แม้ไม่เคยมีใคร ได้ยลโฉมของความรัก
ว่าสวยหล่อขนาดไหน
แต่ก็เชื่อว่าเราทุกคนสามารถรู้สึกถึงมันได้
หากเรายังมีหัวใจ! เหลือพอ

รู้สึกในวันที่เราเจ็บ แล้วมีใครบางคนนั่งอยู่ข้างๆ
แม้เขาคนนั้นไม่ได้เอ่ยปาก
แต่เราก็รับรู้ได้ว่าเขาเจ็บไปพร้อมๆกับเรา

รู้สึกในวันที่เราตื้นตัน
แล้วมีใครสักคนนั่งฉีกยิ้มอยู่ไกลๆ
แม้เขาคนนั้นไม่ได้เอ่ยปาก
แต่เรารับรู้ได้ว่าเขาสุขล้นยิ่งกว่าตัวเราเสียอีก

สำหรับใครๆหลายๆคน นี่แหละคือสิ่งที่เรียกว่า... ความรัก
แล้วคุณล่ะ ความรักคืออะไร?

ที่มา : เรื่องราวส่วนหนึ่งจากหนังสือ เติมความรักในช่องว่างระหว่างใจ