ใครว่าผู้ชายร้องไห้ไม่เป็น

คนที่ร้องไห้สุดแรงเกิดเท่านั้น
จึงจะหัวเราะขบขันเต็มเสียงได้
ฉันจะร้องไห้เป็นวันสุดท้ายของความเศร้าใจ
แล้วจะหัวเราะตลอดไปอย่างไร้น้ำตา
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
จะเข้าใจ...ทุกสิ่งที่ไม่เข้าใจ
ยอมรับความเปลี่ยนไปของดินฟ้า
หัวใจคนก็เปลี่ยนได้เป็นธรรมดา
แม้แต่หินผา...มหาสมุทรยังเปลี่ยนแปลง
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
จะล้างความเจ็บปวดที่กัดกินเนื้อใจ
เอาเสียงร้องไห้ซื้อความเข้มแข็ง
หัวใจอ่อนแอก็จะแปรเปลี่ยนแปลง
ไปตามแรงเหวี่ยงหมุนของโลกเรา
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
ผู้ชายขี้แพ้...อ่อนแอมากๆ
แต่ก็กล้ารับปากที่จะทายทักความเหงา
ขอล็อกห้องร้องไห้...ล้างหัวใจเบาเบา
ถึงพรุ่งนี้เช้า...จะหัวเราะกับความเศร้าเพียงลำพัง

+++++++++++++++++++

รางวัลตอบแทนจากรักที่ให้ไป
คือตำแหน่งคนใกล้ที่เธอมองไม่เห็น
คนอยู่สุดฟ้า...เธอกลับมองหาทุกเช้าเย็น
และคิดถึงทุกจังหวะการเต้นของหัวใจ
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
คนที่ทำดีกับเธอตลอด
เธอเอาแค่อ้อมกอดให้อาศัย
หัวใจทุกห้อง...เจ้าของคือใคร
ได้แต่เก็บคำถามไว้ข้างในเรื่อยมา
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
จนมาวันนี้ที่ได้รับทราบ
ภาพทุกภาพชัดเจนเห็นต่อหน้า
คนที่อยู่ห่างไกลสุดสายตา
โบยบ้ามขอบฟ้ามาหากัน
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
คนร่วมก่อร่างสร้างหวังมามากมาย
เธอมอบรักที่ล้มตายให้เป็นของขวัญ
เสียงหัวใจเธอที่เต้น...ฟังชัดเจนอยู่ทุกวัน
ไม่เคยมีฉันเป็นส่วนหนึ่งในนั้นเลย

+++++++++++++++++

ฉันเป็นแค่คนธรรมดา
หัวใจแกร่งกล้า...แต่ทว่าไม่ใช่เหล็กไหล
มีความอดทนเท่ากับคนทั่วไป
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
เวลาร้องไห้ก็มีน้ำตา
ถ้าเกินกว่าระดับมนุษย์จะทนได้
น้ำตาก็ล้นไหลนองใบหน้า
สิ่งที่เธอทำต่างต่างนานา
อย่าสำคัญคิดว่ามันน่าทน
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
กระดูกสันหลังฉันตั้งฉากกับพื้นโลก
รู้จักสุขสันต์...เศร้าโศก...และสับสน
ฉันมีร่างกาย...มีหัวใจ...มีตัวตน
ต่างจากหุ่นยนต์ตรงที่มีหัวใจ
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
ไม่สามารถฝืนทนอะไรให้สุดสุด
เกินระดับมนุษย์จะทนไหว
ที่ร้องไห้นั้น...เพื่อยืนยันว่าฉันเป็นใคร
ก็เป็นมนุษย์ทั่วไป...ที่เจ็บได้เป็นธรรมดา

จากส่วนหนึ่งในหนังสือ ใครว่าผู้ชายร้องไห้ไม่เป็น เขียนโดย วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์