แค่เขาคนเดียวก้าวจากไป หัวใจก็เศร้าพอแล้ว

แค่เขาคนเดียวก้าวจากไป หัวใจก็เศร้าพอแล้ว

ต่อให้มีมากกว่าสองแขน ไว้สำหรับดึงรั้งเขาไว้ให้อยู่
แต่ถ้าใจไม่เหลือให้กัน ก็ไม่สามารถฉุดยื้อเอาไว้ได้
คนจะไป ยังไงก็ต้องไป
คนหมดใจ ยังไงก็ไม่อาจกู้กลับคืน
การทำดี น้ำเสียงอ้อนวอน กระทั่งข้อเสนอที่มีแต่เขาเท่านั้นได้เปรียบ
ไม่ว่าสิ่งใด ๆ ก็ไม่มีค่า...ในสายตาของคนที่ไม่คิดจะรักกันอีกแล้ว

ชีวิต...ตกอยู่ในความเศร้าหลายชั่วขณะ
แล้วเวลาที่เราเศร้า แต่ละนาที แต่ละวัน แต่ละเดือน
ดูคล้ายจะยาวนานยิ่งกว่าสำนวน "กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว"
ในนิทานที่แม่เคยเล่าให้ฟังซะอีก
น้ำตาที่ไหลออกจากตัว หากเปลี่ยนเป็นไขมันละลายสลายออกไป
คนอกหักทุกคนคงกลายเป็นนางแบบ
จะต่างก็ตรงที่ว่าไม่ใช่นางแบบสวยใส แต่เป็นนางแบบผอมโทรม

และหากจะได้คิด อย่างคนที่มีความคิด
แค่คนคนเดียว ก้าวจากเราไป หัวใจก็เศร้าเพียงพอแล้ว
แล้วเราก็ยังจะก้าวจากตัวเราเองไปอีกหรือ
ก้าวจากด้วยการไม่ใส่ใจ ไม่ดูแลสภาพความเป็นไปของตัวเอง
ไม่กินข้าว ไม่แต่งหน้า ไม่ซื้อเสื้อผ้าใหม่
ปล่อยทุกอย่างให้โทรมาประชดชีวิต
แต่ถามว่า ประชดใคร ประชดให้ได้อะไร
เรายิ่งดูแย่เท่าไหร่
"เขา" ที่เดินจากไป จะรีบเปลี่ยนใจเดินกลับมาอย่างนั้นหรือ
คำตอบ คือ "ไม่ใช่"
ยิ่งเราดูแย่ ดูหมดราศี เขาก็จะยิ่งรู้สึกว่าคิดถูกแล้วที่จากลา

ในเมื่อ-ต่อให้มีร้อยแขน ก็ดึงรั้งคนจะไปเอาไว้ไม่อยู่
เราก็ควรจะ...ปล่อย
แล้วเดินไปปิดประตู หลังจากที่เขาได้เดินออกจากรั้วหัวใจไปไกลแล้ว
เราจะขอร้องใครให้มารักเราตลอดเวลาไม่ได้หรอก
"ความรักตลอดเวลา" ที่สามารถเกิดขึ้นได้จริง คือความรักต่อตัวเอง
"คุณค่าที่สำคัญ" คือคุณค่าที่เรามีในใจ
หากเราไม่ทิ้งตัวเอง ต่อให้ใครกี่คนจะทิ้งเราไป
หัวใจก็ยังหายใจต่อไปได้