เพียงก้าวพลั้ง

บางครั้งหัวใจของเราก็พุ่งไปเร็วกว่าความคิด
โดยเฉพาะเมื่อได้เห็นสิ่งที่ปรารถนาอยู่ตรงหน้า
แค่วินาทีเดียวก็ยังกลัวที่จะสูญเสียมันไป
ฉันรู้สึกคล้ายกับเวลาที่เดินหรือวิ่งขึ้นบันได
ฉันชอบก้าวทีละสองขั้น
ถึงพื้นได้เร็วกว่า แต่ก็ใช่ว่าฉันจะไม่เคยสะดุดล้ม
แต่ . . .ฉันได้ทำเช่นนั้นกับความรัก
ประหม่ากับการใช้หัวใจอย่างลุ่มหลง
และไม่เกรงกลัวต่อความผิดหวังที่จะเกิดขึ้น
สุดท้ายสิ่งที่ได้รับก็สมควรแก่ความประหม่าที่ได้ใช้ไป
น้ำตา และความเสียใจ ผลรับที่เลวร้ายเกินจะทน
เหมือนฉันฆ่าตัวเองทางอ้อม
เหมือนวิ่งสะดุดล้มเข้าใส่ปลายมีดที่เธอถือไว้
มันทิ่มลงลึกกลางใจ

เหมือนตาย แต่ไม่ตาย . . . เท่านั้นเอง

 

ขอบคุณบทความจาก : http://www.narak.com/