ความเหงา..เล่าเรื่อง

 

 

วันนี้....ฉันทำได้เพียงแค่ ถอยหลังออกมายืนดูเธอ อยู่ห่าง ๆ อีกครั้ง

ซึ่งฉันก็จำไม่ได้แล้วว่าเป็นครั้งที่เท่าไหร่ ตั้งแต่เรารู้จักกันมา

บางครั้ง....เหมือนฉันเป็นคนสำคัญ

แต่บางที..ฉันก็ไม่ได้เป็นอะไรเลย แม่แต่เศษผงที่ปลิวผ่านสายตาเธอ

ฉัน....ยังคงเป็นคนที่เดินหรือบางทีก็วิ่งจนล้มลุกคลุกคลานตามเธอเรื่อยมา

เธอ....ก็ยังเป็นคนที่มีกำแพงความเป็นส่วนตัวของเธอ ที่ทั้งสูงและแน่นหนา

 

บางครั้ง....เหมือนฉันเดินผ่านกำแพงนั้นไปได้อย่างง่ายดาย

บางครั้ง....ก็เหมือนกำแพงนั้นก่อตัวขึ้นใหม่ ทั้งสูงทั้งแน่นหนา จนฉันท้อใจ

แต่ทุกครั้ง ที่ฉันเริ่มถอดใจ....เธอ...ก็เริ่มมองเห็นฉันอีกครั้ง

แต่....ระหว่างทางที่เธอเดินไป...เธอได้เพื่อนร่วมทางใหม่ๆ ที่ถูกใจ

ฉัน....ก็จะหลุดออกมาอยู่นอกกำแพงของเธออีกครั้ง

บางที มันก็เหนื่อย....กับการที่ต้องพยายามทำให้เธอรู้ว่า ...ฉันยังมีตัวตนอยู่นะ...สนใจฉันหน่อยซิ

....จนวันนี้.....ฉัน....จะยังเป็น...ฉัน ...ที่ยังคงเดินตามเธอ

เพียงแต่...ฉันจะไม่พยายาม วิ่งตามเธอ จนล้มลุกคลุกคลานแล้วหล่ะ

...มันเหนื่อยเกินไป....

ฉัน....จะเดินทอดน่อง กินลมชมวิวไปเรื่อย ๆ

มันคงทำให้ฉันไม่เหนื่อย...และ...เธอ ก็จะได้ไม่ต้องก่อกำแพงขึ้นมาอีก

....และ....ทุกครั้งที่เธอหันมา

ฉัน.....ก็ยังคงยิ้ม และ โบกมือให้เธอได้อย่างสุขใจจริง ๆ

ถึงแม้ว่า.......จริง ๆ แล้ว.......

ฉัน....อยากเดินไปพร้อม ๆ กับเธอมากกว่า....ก็ตาม

ที่มา : http://www26.brinkster.com/skpcenter/love.html