ผึ้ง

ชื่อสามัญภาษาไทยผึ้ง

ชื่อสามัญภาษาอังกฤษSIAMESE GYRINOCHELLID

ชื่อวิทยาศาสตร์Gyrinocheilus anymonier

ชื่อไทยอื่นๆ

• ลูกผึ้ง
• อีดูด

ลักษณะทั่วไปลักษณะของผึ้ง ลำตัวยาวเรียว ว่ายน้ำได้รวดเร็วมีความคล่องตัวสูง อยู่รวมกันเป็นฝูง ริมฝีปากเปลี่ยนแปลงเป็นอวัยวะสำหรับยึดเกาะ ซึ่งสามารถใช้เกาะกับของแข็ง เพื่อช่วยตัวให้อยู่ในกระแสน้ำเชี่ยวได้ และบางทีในที่ไม่มีกระแสน้ำไหลเลย ปลาก็ใช้ปากเกาะเหมือนกัน ช่องเปิดเหงือกแต่ละข้าง มีสองช่องสำหรับให้น้ำไหลผ่านใช้ในการหายใจ ผิดจากปลาน้ำจืดชนิดอื่นที่ดูดน้ำเข้าทางปากและปล่อยออกทางช่องเหงือกเพศผู้และเพศเมียมีลักษณะเหมือนกัน

ถิ่นอาศัย แหล่งที่พบผึ้งชอบรวมกันเป็นฝูงใหญ่ ๆ ตามชายฝั่งที่มีน้ำไหลและน้ำนิ่ง พบชุกชุมในฤดูฝน มีอยู่ทั่วไปในที่ราบลุ่มของจังหวัดภาคเหนือตอนล่าง พบที่จังหวัดสุโขทัย และภาคกลางพบที่นครสวรรค์ เพชรบุรี และกาญจนบุรี ภาคอีสานพบมากในแม่น้ำโขง และทางภาคใต้พบที่สงขลา

อาหารผึ้งกินตะไคร่น้ำ เศษพืช และสัตว์ที่เน่าเปื่อย เป็นอาหาร

ขนาดความยาวประมาณ 20-26 ซ.ม.

รูปภาพ

• [n.] bees

• น. ชื่อแมลงหลายชนิดในวงศ์ Apidae มีปีกบางใส ๒ คู่ ปีกคู่หลังเล็กกว่าปีกคู่หน้า ปากใช้ทั้งกัดอาหารและดูดกินของเหลวได้ ท้องปล้องแรกที่ติดกับอกเล็กมาก ปล้องที่ ๒ มีขนาดไล่เลี่ยกัน ปล้องที่เหลือมีขนาดไล่เลี่ยกับอก ยกเว้นปล้องสุดท้ายที่มีขนาดเล็กกว่ามีขนปกคลุมตามลําตัว รวมตัวอยู่เป็นฝูง แบ่งชั้นวรรณะ เก็บเกสรและนํ้าหวานดอกไม้มาทํานํ้าผึ้ง เช่น ผึ้งหลวง (Apis dorsata) ผึ้งโพรง (A. cerana) ผึ้งมิ้ม (A. florea) ผึ้งเลี้ยง (A. mellifera) ผึ้งหอยโข่ง (Trigona spp.) และหลายชนิดในวงศ์ Megachilidae ซึ่งเป็นผึ้งที่อาศัยอยู่อย่างโดดเดี่ยว ไม่รวมตัวเป็นฝูง ไม่แบ่งชั้นวรรณะ ได้แก่ ผึ้งกรวย เช่น ชนิด Megachile griseopicta และผึ้งหลอด เช่น ชนิด Chalicodoma atrata เผิ้ง ก็เรียก.
• ดู รากกล้วย.