กึก

• [n. vi. adv.] the deadened sound of two solids striking each other
• [n. vi. adv.] a thud

คำที่ใช้ในการสนทนา (Confer)กึง

• [adv.] suddenly
• [syn.] ทันที

• ว. เสียงของแข็ง ๆ กระทบกัน
• ทันที เช่น หยุดกึก
• (กลอน) ดังก้อง เช่น กึกฟ้าหล้าหล่มธรณี. (สมุทรโฆษ).