ฐานกรณ์
- [ถาน-กอน] น. ฐานและกรณ์แห่งพยัญชนะ เป็นศัพท์วิชาภาษาบาลี, ฐาน = ที่ตั้งของเสียง มี ๖ คือ คอเพดาน ปุ่มเหงือก ฟัน ริมฝีปาก จมูก, กรณ์ = เครื่องทำเสียง มี ๔ คือ ปลายลิ้น ลิ้นส่วนหน้า ลิ้นส่วนกลาง ลิ้นส่วนหลัง, การสวดคำบาลีของพระสงฆ์ไทยฝ่ายธรรมยุตซึ่งมักจะได้
ความหมายจาก พจนานุกรมแปล ไทย-ไทย อ.เปลื้อง ณ นคร