ฐานันดร
- (มค. ฐานนฺตร) น. ลำดับแห่งยศบรรดาศักดิ์, ฐานะหนึ่งแห่งพลเมือง ซึ่งมี ๔ เช่น ฐานันดรที่ ๔ หมายเอาพวกหนังสือพิมพ์, คำนี้ตั้งขึ้นเทียบคำ (อก. estate), ในยุโรปสมัยกลางแบ่งฐานะพลเมืองเป็น ๓ พวก คือ พวกบรรพชิต เป็นฐานันดรที่ ๑ (first estate) ถัดมาเป็นพวกขุนนาง
ความหมายจาก พจนานุกรมแปล ไทย-ไทย อ.เปลื้อง ณ นคร