ติณวัตถารกวินัย

ติณวัตถารกวินัย

• [ติ-นะ-วัด-ถา-ระ-กะ-วิ-ไน] (ศน.) น. วิธีระงับอธิกรณ์อย่างหนึ่งใน ๗ วิธี โดยตัดสินอธิกรณ์เหมือนกลบด้วยหญ้า, การตัดสินข้อพิพาทอย่างหนึ่ง ด้วยการประนีประนอมคู่พิพาท ไม่ต้องสอบสวนความเดิมก็ได้.