นิสัย
- (มค. นิสฺสย) น. ที่พึ่ง, ที่พักพิง, ที่อาศัย, การทำจนเป็นที่อาศัยได้
- ความประพฤติที่เคยชินเช่น ทำจนเป็นนิสัย
- ทางวินัยสงฆ์ นิสัย คือการพึ่งพิง ขึ้นสังกัดกับอาจารย์ มีพระพุทธานุญาตไว้ว่า พระภิกษุที่มีพรรษายังไม่เกิน ๕ หรือแก่เกินแล้ว แต่ยังไม่รู้พระปาติโมก
ความหมายจาก พจนานุกรมแปล ไทย-ไทย อ.เปลื้อง ณ นคร