ปวัตตมังสะ
- [ปะ-วัด-ตะ-มัง-สะ] (มค. ปวตฺตมํส) (ศน.) น. เนื้อ (ของบริโภค) ที่เป็นไปตามปรกติ เนื้อสัตว์ที่คนเรารับประทาน แบ่งเป็น ๒ ชนิด (ยกเว้นเนื้อที่ฆ่าเอง) คือ ๑. อุทิสมังสะ เนื้อที่เขาฆ่าเจาะจงให้แก่เรา ๒. ปวัตตมังสะ เนื้อที่เขา ฆ่าแจกจ่ายซื้อขายกันตามปรกติ มิได้ฆ
ความหมายจาก พจนานุกรมแปล ไทย-ไทย อ.เปลื้อง ณ นคร