พราหมณ์
- [พฺราม] (สก. พฺราหฺมณ) น. ผู้เนื่องมาจากพรหม, ผู้มีทิพยเวท คือ พระไตรเพท, คนในวรรณะหนึ่งในอินเดีย ซึ่งแบ่งวรรณะเป็น ๔ มีกษัตริย์ พราหมณ์ แพศย์ (พ่อค้า) และศูทร (ไพร่), พราหมณ์เป็นนักพรต ในปัจจุบันหมายเอา ผู้รู้พระเวท เป็นคฤหัสถ์ ก็ได้
- ชื่อปลาชนิดหนึ่ง เร
ความหมายจาก พจนานุกรมแปล ไทย-ไทย อ.เปลื้อง ณ นคร