โฆสวันต์

โฆสวันต์

• [โค-สะ-วัน] (มค. โฆสวนฺต) ว. มีเสียงก้อง, ใช้เรียกพยัญชนะที่มีเสียงก้อง คือ อักษรต่ำ แต่ในบาลีและสันสกฤตได้แก่ตัวที่ ๓ ที่ ๔ ที่ ๕ ของวรรค กับตัว ย ร ล ว ห ฬ, คู่กับอโฆสวันต์ ซึ่งได้แก่พยัญชนะนอกจากนี้.