ใบ
- น. ส่วนของต้นไม้ที่ติดกับกิ่ง มีรูปแบนๆ สำหรับ รับลม อากาศ, ผืนผ้าเป็นต้นที่ขึงอยู่บนเสากระโดงสำหรับรับลมให้เรือแล่น, คำลักษณนาม ใช้เรียกภาชนะ เครื่องใช้ และผลไม้ต่างๆ ว่า๑ ใบ ๒ ใบ, สำหรับเรียกของที่แบนเป็นแผ่นๆ เช่น ใบหนังสือ ใบจักร ใบพัด ใบหู ฯลฯ.
ความหมายจาก พจนานุกรมแปล ไทย-ไทย อ.เปลื้อง ณ นคร