กบาล
- [กะบาน] น. ส่วนกลางของกะโหลกศีรษะ หัว (คําไม่สุภาพ) เช่น ตีกบาล เขกกบาล
- แผ่นกระเบื้อง
- ลานกลางหมู่บ้าน เรียกว่า กบาลบ้าน
- เครื่องเซ่นผีที่ใส่ภาชนะกับตุ๊กตาแล้วนําไปทิ้งที่ทางสามแพร่ง และต่อยหัวตุ๊กตาเสีย เรียกว่า เสียกบาล เรียกภาชนะที่ใส่เครื่องเช่นนั้น เช่น เอาเหล้าข้าวใส่กบาลออกเซ่นวัก. (ขุนช้างขุนแผน) บางทีใช้ว่า กระบาล เช่น ปรุตรุเคลือบกระบาลหิน. (จารึกวัดโพธิ์). (ป. ส. กปาล ว่า กะโหลกหัว).
ความหมายจาก พจนานุกรมแปล ไทย-ไทย ราชบัณฑิตยสถาน