ขยัน
- [ขะหฺยัน] ก. ทําการงานอย่างแข็งขันไม่ปล่อยปละละเลย ทําหรือประพฤติเป็นปรกติสมํ่าเสมอ ไม่เกียจคร้าน
- แข็งแรง เข้าที เช่น เนื้อหนังขยันมั่นคงนัก. (อิเหนา) พอกํ้ากึ่งกลางนั้นขยันนัก. (เพลงยาวถวายโอวาท).
- [ขะหฺยัน] น. ชื่อไม้เถาชนิด Bauhinia strychnifolia Craib ในวงศ์ Leguminosae เปลือกมีรสหวาน ๆ ฝาด ๆ ใช้กินกับหมาก.
ความหมายจาก พจนานุกรมแปล ไทย-ไทย ราชบัณฑิตยสถาน