ขี้
- ก. กิริยาที่ถ่ายกากอาหารออกทางทวารหนัก ถ่ายอุจจาระ ราชาศัพท์ว่า ลงพระบังคนหนัก. น. กากอาหารที่ร่างกายไม่ต้องการแล้วขับถ่ายออกทางทวารหนัก อุจจาระ สิ่งที่ร่างกายขับถ่ายออกมาเกรอะกรังอยู่ เช่นขี้ไคล ขี้รังแค ขี้หู ขี้ตา โดยปริยายหมายความถึงสิ่งที่ไม่ต้องการ เช่น ขี้ตะกั่ว เศษหรือกากที่ออกมาจากสิ่งนั้น ๆ เช่น ขี้กบ ขี้เลื่อย. ว. ใช้ประกอบหน้าคําที่แสดงความหมายในทางที่ไม่ดี เช่น ขี้เกียจ ขี้เหนียว หรือมักเป็นเช่นนั้น เช่น ขี้หัวเราะ ขี้ขอ.
ความหมายจาก พจนานุกรมแปล ไทย-ไทย ราชบัณฑิตยสถาน