ครัว
- [คฺรัว] น. โรง เรือน หรือห้องสําหรับทํากับข้าวของกิน เรียกผู้ที่อยู่กินร่วมครัวกัน.
- [คฺรัว] (ถิ่น-พายัพ) น. ของ สิ่งของ เครื่องใช้ เช่น พ่อค้าแม่ค้าขายครัว
- ทรัพย์มรดก เช่น ลูกหล้าครัวรอม คือ ลูกคนสุดท้องจะได้รับทรัพย์มรดกมากกว่าผู้อื่น ขายครัวมายาตัว คือ ขายทรัพย์มรดกเพื่อมารักษาตัว.
ความหมายจาก พจนานุกรมแปล ไทย-ไทย ราชบัณฑิตยสถาน