ค่อย
- ว. ใช้ประกอบหลังนามหรือกริยา หมายความว่า ไม่ดัง เบา เช่น เสียงค่อยพูดค่อยเดินค่อย ๆ อย่าลงส้น
- ไม่แรง เบามือ เช่น นวดค่อย ๆ จับค่อย ๆ.
- ว. คํานําหน้าความข้างท้ายให้ติดต่อกับความข้างหน้า แสดงกิริยาที่กระทําภายหลัง เช่น กินข้าวแล้วค่อยไป ถ้าใช้ในความปฏิเสธว่า ไม่ค่อย หมายความว่า น้อย บ้าง (ตามส่วนของสิ่งที่พูดถึง) เช่น ไม่ค่อยมี ไม่ค่อยพูด ไม่ใคร่ ก็ว่า.
ความหมายจาก พจนานุกรมแปล ไทย-ไทย ราชบัณฑิตยสถาน