จ่า
- น. หัวหน้า หัวโจก เช่น จ่าฝูง จ่าโขลง
- ยศทหารและตํารวจชั้นประทวน เช่น จ่าตรี จ่าสิบตำรวจ บรรดาศักดิ์ในราชสํานัก เช่น จ่าแผลงฤทธิรอนราญ จ่าเร่ง งานรัดรุด ตําแหน่งหัวหน้าธุรการบางอย่าง เช่น จ่าศาล
- การเอาข้าวสุกกับขี้เถ้าคลุกกันปะตรงกลางหน้ากลองเพื่อให้เสียงสูงตํ่า.
- ก. บอก เขียนบอก
- ถูกปรับ (ในการเล่นโยนหลุมเป็นต้น).
- น. เครื่องใช้ตักแกงหรือตักข้าว ทำด้วยกะลามะพร้าว มีด้ามถือ กระจ่า จวัก หรือ ตวัก ก็ว่า.
ความหมายจาก พจนานุกรมแปล ไทย-ไทย ราชบัณฑิตยสถาน