ฉิน
- ก. ติ ติเตียน เช่น สามสิ่งนี้โหดให้ โทษแท้คนฉิน. (โลกนิติ) มักใช้เข้าคู่กับคํา ติ เป็น ติฉิน.
- (กลอน) ว. ฉัน เช่น คล้าย เหมือน เช่น ทิพฉายฉวงฉินฉัตร ใบชรอัดอรชร. (ม. คำหลวง วนประเวสน์).
- ว. ฉัน มีแสงกล้า มีแสงที่พุ่งออกไป
- งาม มักใช้เข้าคู่กับคํา โฉม เป็น ฉินโฉม หรือโฉมฉิน เช่น ฉินโฉมเฉกช่างวาด. (ม. คําหลวง ทานกัณฑ์).
ความหมายจาก พจนานุกรมแปล ไทย-ไทย ราชบัณฑิตยสถาน