ชา
- น. (๑) ชื่อไม้ต้นขนาดเล็กชนิด Camellia sinensis (L.) Kuntze ในวงศ์ Theaceae ขึ้นตามหุบเขาในเขตร้อน ใบใช้ชงเป็น เครื่องดื่ม พายัพเรียก เมี่ยง. (๒) ชื่อไม้พุ่มหลายชนิดในหลายวงศ์ ใบเล็ก ที่ใช้เป็นปลูกรั้ว เช่น ชาข่อย (Acalypha siamensis Oliv. ex Gage) ในวงศ์ Euphorbiaceae ที่นิยมปลูกเป็นไม้ดัด คือ ชาฮกเกี้ยน [Carmona retusa (Vahl) Masam.] ในวงศ์ Boraginaceae และ ชาใบมัน (Malpighia coccigera L.) ในวงศ์ Malpighiaceae.
- ว. อาการที่รู้สึกน้อยกว่าปรกติ เนื่องจากเส้นประสาทรับความรู้สึก ถูกกด ถูกตัดขาด หรือถูกสารพิษ เช่น มือชา เท้าชา
- เรียกปลาที่จวนจะตายอยู่แล้วว่า ปลาชา.
- (โบ) น. เรียกร้านหรือเรือที่ขายเครื่องหอมต่าง ๆ มีแป้งและนํ้าหอมเป็นต้น.
- ก. หมายไว้ กําหนดไว้ เช่น เอามีดสับชาไว้ที่ประมาณส่วนกลางลำอ้อยในการเล่นค่องอ้อย ใช้ประกอบกับคํา กฎ เป็น กําหนดกฎชา สังกัด เช่น แบ่งปันแผนกหมู่ชา. (พระอัยการบานแพนก) เด็กชา เรือชา เช่น สรนุกนิเรียบ เรือชา. (สมุทรโฆษ).
- ก. เป็น ให้เป็น เช่น มนตร์ชากรุงชนะ. (ดุษฎีสังเวย)
- สบาย ดี เก่ง เช่น ลือชา. (ข.).
- ก. ว่ากล่าว เช่น อย่าชาคนเมา.
ความหมายจาก พจนานุกรมแปล ไทย-ไทย ราชบัณฑิตยสถาน