ชี
- น. นักบวช เช่น ชีปะขาว
- คําเรียกหญิงที่นุ่งขาวห่มขาว โกนคิ้วโกนผมถือศีล แม่ชี ก็เรียก. (ส. ชี ใช้พูดต้นนาม เป็นเครื่องหมายแห่งความยกย่อง).
- น. ชื่อไม้ล้มลุกชนิด Coriandrum sativum L. ในวงศ์ Umbelliferae ทั้งต้นมีกลิ่น ใช้เป็นผัก เรียกว่า ผักชี ดอกเล็กสีขาว ผลกลมมีกลิ่นฉุน เมื่อแก่ใช้เป็นเครื่องเทศ ชีลา หรือ หอมป้อม ก็เรียก.
- ดู ชีปะขาว ๒ (๒).
- ก. ทําสิ่งที่เป็นปุยอย่างสําลีหรือที่เป็นเส้นอย่างกลุ่มยาเส้นให้กระจายตัวออก.
ความหมายจาก พจนานุกรมแปล ไทย-ไทย ราชบัณฑิตยสถาน