ท่า
- น. ฝั่งนํ้าสําหรับขึ้นลงหรือจอดเรือ ท่านํ้า ก็เรียก ที่สําหรับขึ้นลงริมนํ้า เช่น ท่าข้าม
- โดยปริยายหมายถึงที่จอดยานพาหนะบางชนิด เช่น ท่าเกวียน ท่าอากาศยาน
- เรียกนํ้าในแม่นํ้าลําคลองว่า นํ้าท่า คู่กับ นํ้าฝน.
- น. ลักษณะท่วงทีของร่างกายที่อยู่นิ่ง ๆ ในบางอิริยาบถ เช่น ท่ายืน ท่านั่ง ท่านอน
- การแสดงกิริยายกมือยกเท้าเป็นต้นตามกําหนดเป็นวิธีไว้ เช่น ท่ามวย ท่ารํา
- ชั้นเชิง ท่วงที วิธี เช่น พลาดท่า ได้ท่า เสียท่า.
- ก. รอคอย เช่น เหตุไฉนรีบมาไม่ท่ากัน. (อิเหนา) มักใช้เข้าคู่กับ คอย หรือ รอ เป็น คอยท่า รอท่า.
ความหมายจาก พจนานุกรมแปล ไทย-ไทย ราชบัณฑิตยสถาน