บิด
- ก. หมุนให้เป็นเกลียวอย่างบิดผ้า หมุนไปทางใดทางหนึ่ง เช่น บิดลูกบิด
- เผล้ไปจากสภาพปรกติ เช่น ล้อรถบิด ทําให้ผิดไปจาก สภาพความจริง เช่น บิดข้อความ
- หลีกเลี่ยงเพราะความเกียจคร้านเป็นต้น เช่น บิดงาน บิดการ เอานิ้วมือบีบเนื้ออย่างแรงทํานองแหนบแล้วหมุน เช่น บิดเนื้อ บิดหู
- กิริยาที่ปลากัดปลาเข็มเอาปากต่อปากกัดกันจนติดแล้วกลับตัวไปมา. น. ลักษณนามเรียกอาการที่ปลากัดปลาเข็มเอาปากต่อปากกัดกันแล้วกลับตัวไปมาเช่นนั้นแต่ละยกว่า บิดหนึ่ง ๒ บิด.
- น. โรคลําไส้ใหญ่อักเสบ มีอาการปวดมวนและอุจจาระเป็นมูกเลือด.
ความหมายจาก พจนานุกรมแปล ไทย-ไทย ราชบัณฑิตยสถาน