ผึ่ง
- น. ชื่อเครื่องมือสําหรับถากไม้ชนิดหนึ่ง รูปคล้ายจอบ.
- ก. เอาไว้หรือให้อยู่อย่างเปิดเผย เพื่อให้ได้รับแดด ลม นํ้าค้าง เป็นต้น เช่น ผึ่งแดด ผึ่งลม. ว. ที่กางออก ที่ผายออก เช่น อกผายไหล่ผึ่ง
- แสดงท่าทางว่าเป็นคนสําคัญหรือใหญ่โต มักใช้ประกอบคําอื่น เช่น ทําผึ่ง นั่งผึ่ง วางผึ่ง.
ความหมายจาก พจนานุกรมแปล ไทย-ไทย ราชบัณฑิตยสถาน