พะ
- น. เพิงที่ต่อปะเข้าไปกับด้านสกัดของเรือน พะเพิง เพิง หรือ เพิงพะ ก็เรียก. ก. พักพิงหรือแอบอิงอาศัย เช่น ลูกมาพะพ่อแม่อยู่ พะพิงก็ว่า
- ปะทะกัน ชนกัน เช่น คน ๒ คนเดินมาพะกัน
- ปะทะติดอยู่ เช่น สวะมาพะหน้าบ้าน.
- ใช้นําหน้าคําที่ตั้งต้นด้วยตัว พ มีความแปลอย่างเดียวกับคําเดิมนั้น เช่น พะพรั่ง พะพรั่น พะพราย.
ความหมายจาก พจนานุกรมแปล ไทย-ไทย ราชบัณฑิตยสถาน