พึ่ง
- ก. อาศัย เช่น พึ่งบารมีคนอื่น พักพิง เช่น ไปพึ่งเขาอยู่ ขอความช่วยเหลือ เช่น หนีร้อนมาพึ่งเย็น.
- ว. คําช่วยกริยาหมายถึงเวลาที่ล่วงไปหยก ๆ ในขณะที่พูดนั้น เช่น เขาพึ่งไป เพิ่งก็ว่า
- ใช้ประกอบหลังคำ อย่า เป็น อย่าพึ่ง หมายความว่า ห้ามไม่ให้กระทำในขณะนั้น เช่น อย่าพึ่งไป อย่าพึ่งกิน เพิ่ง เพิก หรือ เพ่อ ก็ว่า.
ความหมายจาก พจนานุกรมแปล ไทย-ไทย ราชบัณฑิตยสถาน