พื้น
- น. ส่วนราบด้านหน้า ด้านนอก หรือด้านบนของสิ่งที่เป็นผืนเป็นแผ่น เช่น พื้นเรือน พื้นดิน พื้นรองเท้า
- ฐาน เช่น พื้นถนนทรุด
- แถบ แถว ถิ่น เช่น คนพื้นนี้
- ทั่วไป โดยมาก เช่น ถิ่นนี้ทําสวนครัวกันเป็นพื้น
- เรียกผ้านุ่งที่มีสีและลักษณะยืนตัวไม่มีดอกดวงลวดลายว่า ผ้าพื้น.
ความหมายจาก พจนานุกรมแปล ไทย-ไทย ราชบัณฑิตยสถาน