รับ
- ก. ยื่นมือออกถือเอาสิ่งของที่ผู้อื่นส่งให้ เช่น รับของ รับเงิน ถือเอาสิ่งของที่ผู้อื่นส่งมาให้เช่น รับจดหมาย รับพัสดุภัณฑ์ ไปพบ ณ ที่ที่กำหนดเพื่ออำนวยความสะดวกหรือพาไปสู่ที่พัก ต้อนรับ เช่น ฉันไปรับเพื่อนที่ดอนเมือง ประชาชนไปรับนายกรัฐมนตรีกลับจากต่างประเทศ โดยปริยายใช้แก่นามธรรมก็ได้ เช่น รับศีล รับพร
- ให้คําตอบที่ไม่ปฏิเสธเช่น ตอบรับ รับเชิญ ยอมสารภาพ เช่น รับผิด
- ตกลงตามเช่น รับทํา
- คล้องจอง เช่น กลอนรับสัมผัสกัน
- เหมาะเจาะ เหมาะสมเช่น หมวกรับกับหน้า
- ขานตอบ เช่น กู่เรียกแล้วไม่มีคนรับ โทรศัพท์ไม่มีผู้รับ
- ต้าน เช่น รับทัพ รับศึก
- ต่อเสียงเช่น ลูกคู่ร้องรับต้นบท.
ความหมายจาก พจนานุกรมแปล ไทย-ไทย ราชบัณฑิตยสถาน