หยุด

• ก. ชะงัก เช่น งูเลื้อยตัดหน้าเขาจึงหยุด อยู่นิ่ง อยู่กับที่ เช่น รถหยุด
• พัก เช่น หยุดงานตอนเที่ยง ไม่กระทำต่อ เช่น หยุดกิจการ เลิก เช่น เขาพูดไม่หยุด.

• [vt. vi.] to stop (takling), to halt (at Paknam), to pause, to cease, to break off (work), (of a storm) to let up, (of a court, parliament) to go into recess

คำเต็มภาษาอังกฤษbreak

คำเต็มภาษาไทยหยุด