หลง
- [หฺลง] ก. สําคัญผิด เข้าใจผิด เช่น กาหลงเข้าใจว่าไข่นกดุเหว่าเป็นไข่ของตน
- หมกมุ่น มัวเมา คลั่งไคล้ เคลิบเคลิ้ม เช่น หลงในอบายมุข หลงเสน่ห์
- พลัด เช่น กาหลงเข้าไปในฝูงหงส์ เข้าไปแล้วหาทางออกไม่ได้ เช่น หลงป่า หลงทางเหลืออยู่ ตกค้างอยู่ เช่น มะม่วงหลง ฝนหลงฤดู
- มีความจำเลอะเลือน สติเฟือนไป เช่น พอแก่ก็ชักจะหลงแล้ว
- เรียกเสียงที่แผดดังผิดปรกติ หรือเสียงที่ผิดระดับเสียงดนตรีว่า เสียงหลง.
ความหมายจาก พจนานุกรมแปล ไทย-ไทย ราชบัณฑิตยสถาน