หัว
- น. ส่วนบนสุดของร่างกายของคนหรือสัตว์
- ส่วนของพืชพันธุ์บางอย่างตอนที่อยู่ใต้ดิน เช่น หัวหอม หัวผักกาด ส่วนที่อยู่ใต้ดินของพืชบางชนิดเป็นที่เกิดต้นอ่อน
- ส่วนเริ่มต้นที่เป็นวงของตัวหนังสือ
- ส่วนแห่งสิ่งของบางอย่างที่อยู่ข้างหน้า หรือข้างต้น หรือแรกเริ่ม เรียกว่าหัวของสิ่งนั้น ๆ เช่น หัวเรือ หัวถนน หัวที
- ช่วงแรกเริ่มของเวลา เช่น หัวปี หัววัน หัวคํ่า หัวดึก
- ส่วนแห่งสิ่งของที่เป็นยอด เช่น หัวฝี ส่วนแห่งสิ่งของที่ยื่นเด่นออกไป เช่น หัวแหลม หัวสะพาน
- ในการเล่นปั่นแปะหรือโยนหัวโยนก้อย เรียกสมมุติด้านหนึ่งของเงินปลีกว่า ด้านหัว คู่กับ ด้านก้อย
- ส่วนที่ตรงข้ามกับหางหรือท้าย เช่น หัวแถวหางแถว หัวเรือ ส่วนที่ตรงข้ามกับ ก้น ในความว่า หัวหวานก้นเปรี้ยว
- ส่วนที่เป็นแก่นสาร เช่น หัวยา หัวเหล้า.
- น. สติปัญญา ความสามารถพิเศษ ความคิดริเริ่ม เช่น เด็กคนนี้มีหัวทางดนตรี
- ผู้ที่มีความคิดหนักไปทางใดทางหนึ่ง เช่น หัวกฎหมาย
- ปัญญา ความคิด เช่น หัวดี หัวไว.
- (โบ) ก. เปล่งเสียงแสดงความขบขัน ดีใจ ชอบใจ เป็นต้น หัวเราะ หรือ หัวร่อ ก็ว่า ใช้ว่า หวัว หวัวเราะ หรือ หวัวร่อ ก็มี.
ความหมายจาก พจนานุกรมแปล ไทย-ไทย ราชบัณฑิตยสถาน