อก
- น. ส่วนของร่างกายด้านหน้าอยู่ระหว่างคอกับท้อง
- ใจ เช่น อกกรมอกเขาอกเรา
- เรียกไม้ที่เป็นแกนกลางของตัวว่าวว่า อกว่าว
- เรียกเลื่อยที่มีไม้ยันกลางว่า เลื่อยอก เรียกไม้อันกลางที่ยันเลื่อยให้ตึงว่า อกเลื่อย.
- น. พวก หมู่. (อนันตวิภาค).
- ว. หก (โบ) เรียกลูกหญิงคนที่ ๖ ว่า ลูกอก คู่กับ ลูกชายคนที่ ๖ ว่า ลูกลก.
ความหมายจาก พจนานุกรมแปล ไทย-ไทย ราชบัณฑิตยสถาน