ออก
- (โบ) น. คํานําหน้าบรรดาศักดิ์ เช่น ออกพระ ออกหลวง ออกขุน
- (ถิ่น) เรียกพ่อแม่ผู้ให้กําเนิดว่า พ่อออก แม่ออก
- เรียกเมืองที่สวามิภักดิ์ว่า เมืองออก.
- น. ชื่อเหยี่ยวขนาดใหญ่ชนิด Haliaeetus leucogaster ในวงศ์ Accipitridae หัวและด้านล่างของลําตัวสีขาว ปีกสีเทา กินปลาและงูทะเล.
- ก. อาการที่เคลื่อนไปข้างนอกหรือพ้นจากที่ปิดบัง เช่น เลือดออก แดดออก เคลื่อนจากที่ เช่น รถออก
- ทําให้ปรากฏ เช่น ออกภาพทางโทรทัศน์
- ทําให้เกิดขึ้นมีขึ้น เช่น ออกกฎหมาย
- พ้นภาวะ เช่น ออกจากงาน
- แตก ผลิ งอก เช่น ออกกิ่ง ออกใบอ่อน ออกราก
- ผุดขึ้น เช่น ออกหัด
- จ่าย เช่น ออกเงิน
- แสดง เช่น ออกท่า
- นำ เช่น ออกหน้า
- เปลี่ยนการบรรเลงจากเพลงหนึ่งไปเป็นอีกเพลงหนึ่ง เช่น ออกเพลงเรือ ออกลูกหมด
- เป็นกริยาช่วยหมายความว่า รู้สึกว่า เช่น ใจออกจะโกรธ ออกฉุน. ว. ตรงข้ามกับ เข้า เช่น ทางออก
- ขยาย แยกเป็นคนละส่วน เช่น คลี่ออก แบ่งออก
- หลุดไปได้ สําเร็จไปได้ เช่น ร้องออก ถอนออก
- ได้ ทำได้ เช่น อ่านออก นึกออก คิดออก
- คําประกอบหลังคําอื่นเพื่อเน้นให้ความเด่นขึ้น เช่น ดําออกอย่างนี้.