เบี้ยว

• ว. มีรูปบิดเบ้ไปจากเดิมซึ่งมักจะมีลักษณะค่อนข้างกลม เช่น หัวเบี้ยว ปากเบี้ยว. เบี้ยว ๆ บูด ๆ ว. บิด ๆ เบ้ ๆ.
• ดู คางเบือน.

• [v.] distort
• [v.] break a promise
• [syn.] บิดพลิ้ว,โหยกเหยก

• [n. vi.] distorted (face), out of round, out of shape,wry (-mouthed)

ชื่อสามัญภาษาไทยเบี้ยว

ชื่อสามัญภาษาอังกฤษTWISTED-JAW SHEATFISH