เปลว
- [เปฺลว] น. เรียกไฟที่ลุกแลบออกมาหรือพวยพุ่งขึ้นว่า เปลวไฟ เรียกควันที่พลุ่ง ๆ ขึ้นไปว่า เปลวควัน เรียกช่องอยู่เหนือถํ้าที่แลบทะลุขึ้นไปเบื้องบนว่า ช่องเปลว หรือ เปลวปล่อง เรียกสิ่งที่เป็นแผ่นบางอันมีลักษณะคล้ายเปลวไฟ เช่น ทองคําเปลว เรียกมันของสัตว์ที่ไม่ได้ติดอยู่กับหนัง ว่า มันเปลว คู่กับ มันแข็ง
- ชื่อลายจําพวกหนึ่งมีปลายสะบัดอ่อนไหวคล้ายเปลวไฟ เช่น กระหนกเปลว.
ความหมายจาก พจนานุกรมแปล ไทย-ไทย ราชบัณฑิตยสถาน