แก่
- ว. มีอายุมาก เช่น แก่ไปทุกวัน ไม้แก่ เด็กคนนี้แก่กว่าเด็กคนนั้น อยู่ในวัยชรา เช่น คนแก่ หญิงแก่ จัด เช่น เหลืองแก่ แก่เปรี้ยว แก่หวาน
- โดยปริยายหมายความว่า จัดเจน หนัก หรือยิ่งไปในทางนั้น เช่น แก่สังคม แก่วิชา แก่เหล้า แก่เล่น แก่ไฟ.
- บ. ใช้นําหน้านามฝ่ายรับ เช่น ให้เงินแก่เด็ก.
- (ถิ่น-อีสาน) ก. ลาก เช่น แก่เกวียน.
ความหมายจาก พจนานุกรมแปล ไทย-ไทย ราชบัณฑิตยสถาน