แม่
- น. หญิงผู้ให้กําเนิดหรือเลี้ยงดูลูก คําที่ลูกเรียกหญิงผู้ให้กําเนิดหรือเลี้ยงดูตน
- คําที่ผู้ใหญ่เรียกผู้หญิงที่มีอายุน้อยกว่าด้วยความสนิทสนมหรือรักใคร่เป็นต้นว่า แม่นั่น แม่นี่
- คําใช้นําหน้านามเพศหญิง แปลว่า ผู้เป็นหัวหน้า เช่น แม่บ้าน
- ผู้หญิงที่กระทํากิจการหรืองานอย่างใดอย่างหนึ่ง เช่น ค้าขาย เรียกว่า แม่ค้า ทําครัว เรียกว่า แม่ครัว
- เรียกสัตว์ตัวเมียที่มีลูก เช่น แม่ม้า แม่วัว
- เรียกคนผู้เป็นหัวหน้าหรือเป็นนายโดยไม่จํากัดว่าเป็นชายหรือหญิง เช่น แม่ทัพ แม่กอง
- คํายกย่องเทวดาผู้หญิงบางพวก เช่น แม่คงคา แม่ธรณี แม่โพสพ บางทีก็ใช้ว่า เจ้าแม่ เช่น เจ้าแม่กาลี
- เรียกสิ่งที่เป็นประธานของสิ่งต่าง ๆ ในพวกเดียวกัน เช่น แม่กระได แม่แคร่ แม่แบบ
- เรียกชิ้นใหญ่กว่าในจําพวกสิ่งที่สําหรับกัน เช่น แม่กุญแจ คู่กับ ลูกกุญแจ
- แม่นํ้า เช่น แม่ปิง แม่วัง
- คําหรือพยางค์ที่มีแต่สระ ไม่มีตัวสะกด เรียกว่า แม่ ก กา คําหรือพยางค์ที่มีตัว ก ข ค ฆ สะกด เรียกว่า แม่กก คําหรือพยางค์ที่มีตัว ง สะกด เรียกว่า แม่กง คําหรือพยางค์ที่มีตัว จ ฉ ช ซ ฌ ฎ ฏ ฐ ฑ ฒ ด ต ถ ท ธ ศ ษ ส สะกด เรียกว่า แม่กด คําหรือพยางค์ที่มีตัว ญ ณ น ร ล ฬ สะกด เรียกว่า แม่กน คําหรือพยางค์ที่มีตัว ม สะกด เรียกว่า แม่กม คําหรือพยางค์ที่มีตัว ย สะกด เรียกว่า แม่เกย แต่ในมูลบทบรรพกิจมี ย ว อ สะกด คําหรือพยางค์ที่มีตัว ว สะกด เรียกว่า แม่เกอว.
ความหมายจาก พจนานุกรมแปล ไทย-ไทย ราชบัณฑิตยสถาน