แว่น
- น. สิ่งที่เป็นแผ่นเป็นวงหรือเป็นดวง เช่น หั่นมะเขือเทศให้เป็นแว่นใช้แก่สิ่งซึ่งมีลักษณะคล้ายคลึงเช่นนั้น อาจจะมีคำอื่นมาขยาย และเรียกชื่อตามหน้าที่ตามความหมาย หรือตามลักษณะของสิ่งนั้น ๆเช่น แว่นแคว้น แว่นส่องหน้า
- (ถิ่นอีสาน) กระจก
- เครื่องโรยขนมจีนเป็นแผ่นกลม ทำด้วยทองเหลืองหรือทองแดงเป็นต้นที่เจาะรูทั่วแผ่นเย็บติดไว้ตรงกลางผ้าสี่เหลี่ยมซึ่งเจาะรูให้พอเหมาะกับแผ่นทองเหลืองหรือทองแดงนั้น หน้าแว่น ก็เรียก
- ลักษณนามเรียกสิ่งกลม ๆที่ตัดออกตามขวางเป็นชิ้นบาง ๆ เช่น บอระเพ็ด๗ แว่น มันเทศ ๕ แว่น
- โดยปริยายหมายถึงหนังสือคู่มือ เช่นแว่นไวยากรณ์ แว่นอังกฤษ.
- น. (๑) ชื่อเฟินชนิด Marsilea crenata Presl ในวงศ์ Marsileaceaeมีใบกลม ๔ ใบเรียงเป็นวงทุกส่วนกินได้ เรียกว่า ผักแว่น. (๒)(ถิ่นตราด) ต้นบัวบก. [ดู บัวบก (๑)].
- ก. กระโดด ว่องไว
- มา เช่น ผิว่าแว่นเร็วอ้า. (ลอ).
ความหมายจาก พจนานุกรมแปล ไทย-ไทย ราชบัณฑิตยสถาน