แหง่
- [แหฺง่] น. เรียกลูกควายตัวเล็ก ๆ ตามเสียงที่มันร้องว่า ลูกแหง่ ลูกกะแอ ก็ว่า
- เรียกเด็กตัวเล็ก ๆ ว่า ลูกแหง่ (ปาก) เรียกเหรียญกระษาปณ์อันเล็ก ๆ ว่า ลูกแหง่ โดยปริยายเรียกคนที่โตแล้วแต่ยังติดพ่อติดแม่เป็นต้นหรือยังทําอ้อนเหมือนเด็กเล็ก ๆ ว่า ลูกแหง่.
ความหมายจาก พจนานุกรมแปล ไทย-ไทย ราชบัณฑิตยสถาน