โยน
- ก. ซัดให้สิ่งใดสิ่งหนึ่งพ้นไปจากตัวโดยวิธีหงายมือ เช่น โยนสตางค์ โยนของ เคลื่อนไหวหรือทําให้เคลื่อนไหวอย่างแรงจากที่เดิม เช่น คลื่นซัดจนเรือโยน คลื่นโยนเรือ ไหวอย่างแรง แต่ไม่เคลื่อนจากที่เดิม เช่น ลมพัดกิ่งไม้โยนไปโยนมา หอบจนตัวโยน
- เหวี่ยงเป็นวงกว้าง เช่น โยนค้อนตีเหล็ก ปัดให้พ้นตัวไป เช่น โยนบาป โยนเรื่อง.
- น. เรียกขวานชนิดที่หัวเป็นบ้อง บิดเปลี่ยนทางเพื่อใช้ในการตัดหรือถากได้ ว่า ขวานโยน ขวานปุลู หรือ ขวานปูลู ก็เรียก.
- น. ชื่อชนชาติกรีก ซึ่งชาวอินเดียเรียกเพี้ยนมาจากคํา Ionia
- ชื่อเรียกชาวไทยทางล้านนา ยวน หรือ เยาวนะ ก็เรียก. (ป.).
ความหมายจาก พจนานุกรมแปล ไทย-ไทย ราชบัณฑิตยสถาน