ไวพจน์
- น. คําที่เขียนต่างกันแต่มีความหมายเหมือนกันหรือใกล้เคียงกันมากเช่น มนุษย์กับคน บ้านกับเรือน รอกับคอย ป่ากับดง คําพ้องความก็ว่า (ป. เววจน)
- (โบ) ในหนังสือแบบเรียนภาษาไทย ของพระยาศรีสุนทรโวหาร (น้อย อาจารยางกูร) หมายถึง คําที่ออกเสียงเหมือนกันแต่เขียนต่างกันและมีความหมายต่างกัน เช่น ใสกับไสโจทก์กับโจทย์ พานกับพาล ปัจจุบันเรียกว่า คําพ้องเสียง.
ความหมายจาก พจนานุกรมแปล ไทย-ไทย ราชบัณฑิตยสถาน