บ้อท่า

• ก. ไม่มีความสามารถ, ไม่ได้เรื่อง, เช่น งานสำคัญอย่างนี้เอาคนบ้อท่ามาทำ งานเสียหมดสิ
  
  ก. หมดรูป, หมดท่า, เช่น ไม่น่าเชื่อว่าแช้มป์จะถูกฝ่ายท้าชิงถลุงจนบ้อท่า
  
  (บ้อ มาจาก จ. บ่อ, บ๊อ ว่า ไม่มี)

คำอ่านบ้อ - ท่า

ชนิดของคำคำกริยา (Verbs)