รีวิวเกม Resident Evil 2 Remake ความสยองแบบคลาสสิคที่ลงตัวกับระบบใหม่

เป็นเวลากว่า 20 ปี นับจากที่ Resident Evil 2 ฉบับดั้งเดิมซึ่งออกมาในปี 1998 ได้ออกมาอาละวาด ทั้งยังสานต่อแนวทางตำนานเกมที่ใช้ชื่อ Survival Horror จากเกม Resident Evil ปี 1996 และมีภาคต่อเรื่อยมา จนมาถึงการกำเนิดใหม่สำหรับ Resident Evil 2 Remake ที่มาภายใต้ RE Engine ที่พัฒนาด้านกราฟิกขึ้นอย่างมากประกอบกับรูปแบบการเล่นสไตล์เกมแอคชั่นยุคใหม่ จึงเป็นการกลับมาที่ทำให้ผู้เล่นเฝ้ารอมากที่สุดเกมหนึ่ง  โดยเกมฉบับใหม่นี้ก็มีหลาย ๆ อย่างเปลี่ยนไปอย่างมากสำหรับคนที่เล่นฉบับดั้งเดิมมา และก็เช่นกัน ด้วยชื่อเสียงและระบบที่เป็นมิตรกับผู้เล่นหน้าใหม่ จึงเป็นอีกเกมที่เชื้อเชิญผู้ที่ไม่เคยเล่นฉบับดั้งเดิมเข้ามาลิ้มลองอย่างมากมายเช่นกัน และที่สำคัญลงให้ทั้ง PC และคอนโซลยอดนิยมอย่าง PS4 และ Xbox ด้วย

ไม่พล่ามนานขอเข้าเรื่องเลยแล้วกัน เพราะความประทับใจในแต่ละส่วนที่อยากพูดค่อนข้างยาวเหมือนกัน

กราฟิก

ด้วยการมาถึงของเอ็นจิ้นเกมที่ Capcom พัฒนาขึ้นเองอย่าง RE Engine ก็ได้ยกระดับความสวยงามและความยืดหยุ่นในการพัฒนาเกมภายในบริษัทได้อย่างมาก ซึ่งเราเห็นความเปลี่ยนแปลงนี้ในเกมอย่าง Resident Evil 7 มาแล้ว ซึ่งตัวกราฟิกนั้นสามารถสร้างสภาพบรรยากาศที่ดูลึกลับมีความต่างของแสงเงา จนถึงรายละเอียดเท็กเจอร์ต่าง ๆ ที่เพิ่มความสยดสยองขึ้นได้มาก โดยเฉพาะชิ้นส่วนเนื้อและเลือด หรือซากศพนั้น เกินสมจริงจนน่าขนลุก เหมาะสุด ๆ กับแนวสยองขวัญสุดโหดราวกับได้ดูหนังกระท่อมร้างกลางป่าใน Evil Dead ก็ไม่ปาน นั่นยังรวมถึงโมเดลตัวละครต่าง ๆ ที่ดูสมจริงขึ้นมาก แต่ก็เป็นข้อสังเกตว่าโมเดลตัวละครฝรั่งนั้นออกฝรั่งจ๋าขึ้นเยอะ (ก็ตัวละครมันฝรั่งนี่!) แต่คือมันดูสมจริงแบบไม่ค่อยใส่แอปจีนแอปเกาหลีให้หล่อสวยสมัยนิยมเลย ซึ่งในตอน RE7 นั้นก็พูดยากเหมือนกันว่าเป็นสไตล์ของผู้พัฒนาเกมหรือเป็นผลของการใช้เอ็นจิ้นเกมกันแน่

ซึ่งใน RE2 Remake นี้ เมื่อเปลี่ยนฉากหลังจากบ้านป่ารกร้างมาสู่เมืองแร็กคูนซิตี้ ก็ทำให้เห็นชัดเจนว่าตัวเอนจิ้นเกมนั้นยังคงสามารถถ่ายทอดความสวยงามออกมาได้อย่างไม่มีที่ติ ทั้งรายละเอียดตึกอาคาร แสงเงา กองไฟที่ลุกโชนท่ามกลางซากปรักหักพังตามท้องถนน จนถึงภายในอาคารที่มีบรรยากาศแบบโถงเปิดโล่ง หรือทางเดินแคบ ๆ ไร้แสงไฟมีเพียงแสงกระพริบไหวฉายแสงมาเป็นพัก ๆ ก็ล้วนแต่คุมความสวยงามและความน่ากลัวไปได้พร้อมกัน

แต่ส่วนที่น่าเสียดายนิดหนึ่งในส่วนตัวแล้วคือ ตัวเกมไม่สามารถสร้างความรู้สึกความเป็นเมืองที่มีผู้คนอาศัยอยู่ได้ดีนัก ภาพระยะไกลไม่ค่อยมีให้เห็น (กว้างสุดคือภาพเมนูเข้าเกมนั่นล่ะมั้ง) เรามักถูกจำกัดแคบอยู่ในวงของทางเดินที่บังคับเส้นตรงมาแล้ว ร้านรวงต่าง ๆ มีประดับไว้ประกอบฉากเฉย ๆ อย่างน่าเสียดาย แทนที่จะสามารถเข้าไปใช้วนหนีศัตรูได้บ้างก็ยังดี ซึ่งเอาจริง ๆ ฉากนอกอาคารก็มีอยู่ไม่กี่ช่วง และไม่ได้ใช้พื้นที่มากมายเท่าใดนักเลย ในขณะเดียวกันเมื่อมองออกไปนอกหน้าต่างก็เห็นเพียงความมืดเวิ้งว้างเป็นส่วนใหญ่ ทั้งที่น่าจะให้เห็นรายละเอียดเมืองที่วินาศสันตะโรเพิ่มความหลอนในการไร้ทางหนีจากเมืองนี้ได้มากกว่านี้ด้วย และอีกส่วนที่เป็นมาแต่ RE7 คือฉากที่มีความเละซากเนื้อประหลาดเกาะกองมาก ๆ มักมีเท็กเจอร์ที่ดูหยาบ ๆ อยู่บ้าง ซึ่งน่าจะเป็นข้อจำกัดด้านอุปกรณ์ที่เล่นด้วย

และที่ตอบคำถามในใจที่ค้างคามาจากตอน RE7 ว่าถ้าเกมมีโมเดลตัวละครแบบไม่ฝรั่งจ๋ามันจะเป็นยังไง ก็ได้คำตอบในตัว เอด้า นั่นเองว่าก็ทำออกมาได้ลุคแบบเอเชียได้ดีเหมือนกัน สวยแบบดูมนุษย์ขึ้นมากกว่าการ์ตูน แต่ขณะเดียวกันก็เห็นความใส่ใจขนาดว่าคิ้วบางแบบสาวเอเชียตะวันออกไกลที่ต้องเขียนคิ้วขนาดนั้นเลยทีเดียว คือโมเดลตัวละครของเกมนี่คงแล้วแต่ชอบล่ะนะครับ ส่วนตัวคิดว่าตัวละครแบบไม่ห่วงหล่อห่วงสวยจะทำออกมาได้ค่อนข้างดีเลย อย่างนายตำรวจผิวสีหรือเจ้าของร้านปืนนั่นน่ะตุ๊กตาทองเลยนะ แต่พอเป็นตัวละครสวยหล่อจะมีอาการเล่นแข็ง ๆ ไม่ธรรมชาติอยู่บ้างในการทำสีหน้าแววตา ซึ่งบางคนไม่คิดแบบนี้และชอบก็เป็นไปได้เหมือนกัน

เกมเพลย์

เกมเพลย์ในภาคนี้ก็เป็นการผสมผสานรูปแบบการเล่นที่ผ่าน ๆ มาหลาย ๆ ภาคของแฟรนไชส์นั่นล่ะ โดยเป็นมุมกล้องเป็นมุมมองบุคคลที่สามแบบข้ามไหล่ที่เหมาะกับการควบคุมการเล่นแนวแอคชั่นยุคใหม่ เพื่อให้เล่นง่ายขึ้นกว่าแบบมุมกล้องวงจรปิด และได้ข้อดีในการช่วยในการสำรวจฉากและแก้ปริศนาต่าง ๆ ได้มีมิติมากขึ้น แต่ก็แลกมากับการเล็งยิงที่ต้องอาศัยทักษะที่มากขึ้นให้เข้าเป้า เชื่อว่ามีหลายคนมีปัญหากับการควบคุมเล็งแบบนี้ ยิ่งในเวลาจวนตัวที่มีเวลาเล็งเวลาคิดน้อยนี่เหวอเอาง่าย ๆ ซึ่งถ้าไม่ไหวจริง ๆ เกมก็มีระดับความยากแบบง่ายสุดที่มีโหมดช่วยเล็งอัตโนมัติอยู่เช่นกันนะ และถ้าคิดว่าระดับมาตรฐานมันง่ายไป เกมก็มีระดับโคตรยากที่กระอั่กเลือดมากขึ้นทั้งศัตรูและการจำกัดเซฟเข้ามากดดันให้เลือกอีก

ในขณะเดียวกันเกมก็คงความยากแบบเดิม ๆ ในแง่การบริหารจัดการทรัพยากรที่ต้องเก็บต้องแบกไปด้วย โดยระบบสล็อตเก็บของที่มีจำกัดจำเขี่ยเช่นเดิม เพิ่มความท้าทายในการคิดวางแผนก่อนการลุยโซโล่ในแต่ละรอบ เพื่อไปให้ถึงจุดเซฟและกล่องสมบัติสี่มิติของโดเรม่อนที่สามารถเชื่อมไอเท็มที่ฝากเก็บไว้ไม่ว่าจากจุดใดก็ได้ ซึ่งก็ช่วยให้ความยากของระบบสล็อตแบกของทุเลาลงบ้าง แต่ก็แลกมากับความเป็นเกมอุตสาหะที่ผู้เล่นอาจต้องวิ่งกลับไปกลับมาหลายรอบเพื่อเก็บไอเท็มในฉากแล้วเอามาฝากเก็บไว้ รอโอกาสใช้ ไม่ให้เปลืองสล็อตที่จะแบกอาวุธหลักพวกปืนชนิดต่าง ๆ  รวมถึงอาวุธรองอย่างระเบิดหรือมีดที่มีความจำเป็นช่วยให้รอดจาการถูกจู่โจมครั้งแรกได้ และแน่นอนพวกยาชนิดต่าง ๆ ที่มีมาถึง 3 แบบด้วยกันทั้งฟื้นฟูพลังชีวิต แก้สถานะพิษ และเป็นการ์ดป้องกันชั่วคราว

ยิ่งตัวเกมมีระบบการประสมของด้วยแล้วก็ทำให้ต้องพลิกแพลงในการเก็บของมากขึ้น ทั้งง่ายขึ้นอย่างสมุนไพรกับดินปืนที่ผสมกลายเป็นไอเท็มที่กินพื้นที่เท่าเดิมได้ และทำให้ยากขึ้นอย่างอาวุธที่เมื่อใส่อุปกรณ์เสริมจะกินพื้นที่การเก็บมากขึ้นเป็นต้น

และเมื่อตัวเกมจงใจให้ผู้เล่นต้องวิ่งกลับไปกลับมาอยู่บ่อยครั้ง ก็เพิ่มความหลอกหลอนตั้งแต่ระดับยากกลาง ๆ จนถึงยากมากเข้ามากดดัน ทั้งตัวซอมบี้ที่เดินโยกเยกส่ายหัวที่เป็นจุดอ่อนไปมาให้เล็งพลาด ซอมบี้ที่มีความอึดต่างกันทั้งบางตัวยิง 2-3 ทีก็ตาย แต่บางตัวยิงจนหมดแม็กถึงจะตาย และบางตัวนึกว่าตายไปแล้วพอวนกลับมาดันทะลึ่งฟื้นขึ้นมาเล่นเราได้อีก แถมซอมบี้ยังมีระยะการโผกัดเมื่อเข้าใกล้เราระดับหนึ่งด้วย เรียกว่ากดดันสุด ๆ นี่ยังรวมถึงซอมบี้ที่มักออกมาจู่โจมในจุดที่คิดไม่ถึงอย่างเปิดประตูแล้วป๊ะหน้าทันที หรือเวลาเดิน ๆ มืด ๆ อยู่ แล้วมีซอมบี้ที่นอนอยู่ก็กระโจนใส่ขาเราจนสเตตัสชีวิตขึ้นแดงก็มี

และความโหดขั้นยากขึ้นมาอีกนิด ก็ได้แก่พวกกลายพันธุ์อย่างลิกเกอร์ ที่ไวต่อเสียงและมีกรงเล็บคู่ใหญ่ที่ฟาดเราปางตายได้ แถมยังกระโดดเกาะผนังเกาะเพดานซุ่มจู่โจมเราได้อีก ซึ่งก็บังคับให้เราต้องเล่นแบบไม่ประมาททั้งกลยุทธการย่องผ่าน (ถ้าเห็นมันก่อน) หรือถ้าจะสู้ก็ต้องมั่นใจในกระสุนและประเภทอาวุธที่เรามีเพราะจะเจอกับศัตรูที่ไว หลบเก่ง แถมอึดพอประมาณเลยถ้าอาวุธเราไม่แรงพอ ในกลุ่มนี้ยังมีซอมบี้พืชที่มีวิธีฆ่าเฉพาะไม่งั้นจะฟื้นขึ้นมาซ้ำ ๆ และสัตว์ประหลาดในทางน้ำใต้ดินที่สามารถปล่อยตัวปรสิตเล็ก ๆ ออกมาจู่โจมได้อีก

และอาจต้องรวมถึงซอมบี้จระเข้ยักษ์ที่ต้องวิ่งหลบการจู่โจมให้ได้ และฉากตัวละครมนุษย์ที่ลักพาตัวหนูน้อยเชอร์รี่ซึ่งเราต้องควบคุมเชอร์รี่ซ่อนตัวให้พ้นการจับกุม ก็เป็นศัตรูอีกกลุ่มที่ต้องอาศัยเกมเพลย์แบบเฉพาะในการผ่านอีกด้วย และถ้าพูดถึงศัตรูที่ยากสุดก็คงไม่พ้นบอสอย่าง G ที่มีหลายร่าง และที่ทำเอาหัวร้อนได้มากสุดอย่าง Mr.X ที่เดินไล่ล่าเราอย่างกับคนเหล็ก ยิ่งจังหวะที่เฮียแกเดินไล่แล้วเราซวยไปเจอฝูงซอมบี้ดักหน้า หรือเจอลิกเกอร์เข้าแล้วล่ะก็..ยากบรรยาย

ในส่วนของตัวละครที่เราเลือกเล่นก็เพิ่มความหลากหลายในการเล่นเข้าไปอีก เพราะ ลีออน กับแคลร์นั้นจะมีอาวุธที่สามารถใช้ได้ต่างกัน ลีออนจะค่อนข้างเน้นสมดุลย์ ในขณะที่แคลร์จะต้องเน้นจังหวะจะโคนมากขึ้นเนื่องจากอาวุธหลายชิ้นสร้างดาเมจได้มากจริง แต่จะเสียจังหวะในการเปลี่ยนกระสุนมากอยู่ ซึ่งผู้เล่นต้องศึกษารูปแบบการใช้อาวุธแต่ละชิ้นของตัวละครแต่ละตัวให้ดีด้วย นอกจากนี้เมื่อเล่นถึงจุดหนึ่งเราจะได้ควบคุมตัวละครอื่นในช่วงสั้น ๆ อย่าง เอด้า ที่ใช้รูปแบบการแฮ็กระบบเป็นหลัก หรือ เชอร์รี่ ที่จะไม่มีอาวุธแต่สามารถย่องซุ่มได้ ก็สร้างความไม่จำเจในการเล่นได้อย่างดี

การเล่นของเราจึงต้องมีความหลากหลายเปิดกว้าง ปรับตามหน้างาน สมกับชื่อ Survival Horror จริง ๆ ทั้งซุ่มเมื่อเจอศัตรูที่ยังไม่เห็นเรา หรือจะวิ่งหนีถ้าเห็นโอกาสรอดมากกว่า อาจจะเน้นป้องกันด้วยการเก็บไอเท็มแผ่นไม้มาบล็อกทางเข้ากันซอมบี้จากภายนอกมาเพิ่มจำนวน ส่วนการเลือกสู้ก็ยังต้องคิดในแง่การบริหารกระสุนและยาอีก จะเลือกสู้เท่าที่จำเป็น หรือพะบู๊เอาให้ราบเลย ก็ล้วนรองรับผู้เล่นหลากสไตล์ให้ยังสนุกอยู่กับเกมได้ ยังต้องกล่าวถึงการออกแบบศัตรูและฉาก รวมถึงปริศนากลไกต่าง ๆ ที่ท้าทายให้ผู้เล่นต้องพลิกแพลงการเล่นอยู่ตลอด ทำให้การผจญภัยนั้นไม่น่าเบื่อเลยแม้แต่น้อย มีแต่ความลุ้นตลอดเวย์ว่าข้างหน้าตูจะเจออะไรฟระ ถ้าถามว่าหลังจากเล่นแล้วอะไรฝังหัวอยู่มากสุดคงเป็นเสียงเดินหนัก ๆ วนเวียนอยู่รอบ ๆ ของ Mr.X แบบไม่รู้มันจะอยู่ตรงไหนแล้ว, เสียงคำรามและรอยกรงเล็บที่ฟาดฟันอยู่ตามฉากทำให้รู้ว่าลิกเกอร์น่าจะซ่อนตัวอยู่ใกล้ ๆ และจังหวะที่ได้ควบคุมตัวละครเชอร์รี่ซึ่งไร้อาวุธในบ้านปิดเพื่อหนีการจับตัว ที่ให้ความรู้สึกหลอนลุ้นแบบตอนเล่น RE7 ช่วงต้นเลยทีเดียว

ความน่ากลับมาเล่นใหม่

ตรงนี้ถือเป็นจุดเด่นในการพัฒนาเกมนี้เลยก็ได้ เพราะมันมีการเชื้อเชิญผู้เล่นให้เล่นซ้ำได้มาก ตั้งแต่มีตัวละครให้เลือก 2 ตัว ที่จะมีเส้นเรื่องของตัวเอง การเลือกเล่นตัวใดก่อนอีกตัวก็มีผลต่อการเล่าเรื่อง แค่นี้ผู้เล่นที่อยากเห็นฉากสมบูรณ์ทั้งหมดของเกมก็ต้องเล่นกันถึง 4 รอบเข้าไปแล้ว และเมื่อเล่นจบก็ยังมีการเปิดโบนัสสเตจที่เป็นตัวละคร Hunk เข้ามาให้เล่นในโหมดที่มีของให้จำกัดและต้องฝ่าฝูงซอมบี้ออกจากเมืองให้ได้ในรวดเดียวด้วยเวลาที่น้อยที่สุดเพื่อเอาสถิติด้วย และเมื่อผ่านก็จะยังเปิดสเตจใหม่ของตัวละครอย่าง Tofu เจ้าเต้าหู้เอาฮาแต่แอบยากด้วยข้อจำกัดที่มากกว่าเดิมขึ้นมาอีก

พูดถึงสถิติการเล่นเร็วต้องย้อนกลับไปพูดอีกว่าเกมมีการจัดระดับคะแนนการจบจากเวลาการเล่นที่น้อยที่สุดด้วย ดังนั้นไม่ต้องแปลกใจว่าทำไมมีการอวดสปีดรันกันมากมาย ไม่ใช่เพราะเขารีบขายแผ่นมือสองกันแต่อย่างใด แต่ระดับของการจบในแต่ละความยากก็สร้างความท้าทายแล้วยังพ่วงไปถึงการปลดล็อกโบนัสต่าง ๆ อีกด้วย

และทาง Capcom เองก็ยังทำกิจกรรมต่อเนื่องเพื่อดึงผู้เล่นไว้ให้นานแสนนาน ทั้งการบันทึกค่าสถิติของเราไปอวดชาวโลกผ่านเว็บ www.residentevil.net ที่จะมีชาเลนจ์มาท้าผู้เล่นทุกอาทิตย์ ให้ชนะตามโจทย์ที่ตั้งไว้แล้วได้โทรฟี่เป็นเหรียญทองไว้อวดสรรพคุณ แต่ทั้งนี้ผู้เล่นต้องล็อกอินและยอมรับข้อตกลงในการให้ข้อมูลการเล่นก่อนด้วย และทางผู้พัฒนายังมีแผนปล่อย DLC ฟรีที่จะล่อให้ผู้เล่นกลับมาเล่นอีกอยู่ตลอด อย่างการเล่นเป็นคาแรกเตอร์ผู้ไม่รอดชีวิตที่ขยายรายละเอียดของ RE2 ได้ลึกได้น่าสนใจขึ้นด้วย ก็เชื่อว่าทางค่ายน่าจะมีอะไรแบบนี้มาดึงผู้เล่นให้ไม่ปล่อยขายแผ่นกันง่าย ๆ แน่ล่ะ